Het derde boek in de Eudox series
Daphne en haar vrienden vluchten nu niet alleen voor het feeënrijk, maar ook nog eens voor het heksenrijk en de machtige krijgers.
Met een oprukkend gevaar en een kwade kracht in hun midden komen de vrienden steeds...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De nacht was eindelijk aangebroken boven de grote, golvende oceaan. De grijze wolken rukten snel en stilletjes op in de sterrenrijke nacht, het prachtige uitzicht blokkerend.
De wind rukte op en dwong de zee nog woester te gaan stromen dan het al was. Het was op deze wilde wateren dat een zeeschip dobberde richting een van de gevaarlijkste woonplekken in Eudox. De bemanning van dit schip moest hun uiterste best doen om het schip in controle te houden, terwijl onder het dek de gasten van het schip zich bij elkaar verzamelden rondom de grote, houten tafel, geadviseerd door de kapitein om op elkaar te letten.
Er stond enkel een kaars in het midden, waardoor de kleine ruimte een warme atmosfeer kreeg.
Daphne, Kuana, Niko en Max zaten naast elkaar aan de ene kant van de tafel en aan de andere kant zaten Dreumitris en een medepassagier genaamd Irena, een vrouw met groen haar en een lange, roze met bloemen versierde pyjama aan. Naast haar zat haar man, Emre, een lange man met al wat grijs aan de zijkanten van zijn kort geknipte haar en hij had een grote baard. Zelf had hij simpele, grijze pyjama kleren aan. Het stel was op huwelijksreis naar het trollenland van alle plekken.
De man was niet verlegen om de kamer te laten weten dat hij hier helemaal niets aan vond. "Waarom moeten wij hier zitten met deze-deze-".
Kuana draaide langzaam haar hoofd naar hem om en keek hem met een koude blik aan, maar het vuur in haar ogen liet je weten dat je je volgende woorden voorzichtig moest uitkiezen.
De man schraapte zijn keel en hield alweer zijn mond, waarna Kuana haar aandacht op Daphne focuste. "Weet je zeker dat je weer helemaal in orde bent?", vroeg ze en de elf knikte.
"Ja, ik voel me al een stuk beter... nu...". Haar zin dwarrelde af door de pijn dat in haar hoofd kreeg. Ze grimaste. Kuana legde bezorgd een hand op haar schouder. "He, gaat het wel?".
Daphne wuifde het weg. "Ja hoor, het is niets. Gewoon een beetje moe".
De heks wist dondersgoed dat het niet alleen moeheid kon zijn. De laatste tijd betrapte ze de elf er telkens van dat ze peinzend naar haar hoofd greep. Daphne heeft het geheim proberen te houden, maar ze heeft het alsnog kunnen ontdekken en Kuana had het gevoel alsof dit probleem alleen maar erger zou worden...
Maar dit biechtte ze niet op, anders zou Daphne het alleen nog harder proberen om geheim te houden.
Op dat moment schudde het schip weer hevig heen en weer en de passagiers van het schip hielden elkaar geschrokken vast. Nadat het geschud weer een beetje opgehouden was, keken Max en Niko opgelucht weer op en lieten nadat ze hun charmante positie in de gaten hadden gekregen elkaar geschrokken los.
De twee magiërs deden alsof er niets gebeurd was en richtten zich weer op de groep.
"Dus gaan we hier de hele tijd gewoon niets zitten doen?", vroeg Max verveeld. Irena keek enthousiast op. "Oh! Ik weet wat! Zullen we verhalen vertellen?".
