ABDURREZAK'IN AKIL ALMAZ MACERALARI

▶ Uyumsuz ◀

Uzun zaman önce tek hayatı ünlü olmak olan bir kız vardı. Onun adı Veronica'ydı. Çiflikte yaşayan bu kız bütün gününü domuzlarını besleyerek geçirirdi. Hayatı bayram gelince değişti...

O gün yine domuzlarını besliyordu. O sırada gökten bir domuz indi. Bu domuzun gözlükleri, kareli gömleği ve bir hunisi vardı. Acayip havalıydı. Veronica hemen onun yanına gitti.

"Sen de kimsin?"

Domuz güldü.

"Hehehe bin Abdurrizak."

Veronica anlamadığını ifade eden bir ses çıkardı.(neyt)

"Öhöm öhöm. Ben Abdurrezak. 2 yaşında şizofren bir domuzum ve..."

"Hayallerimi gerçekleştirmeye mi geldin?" diye haykırdı (edepiyatımsı eylem) Veronica.

"Hayır, akrabalarımla bayramlaşmaya geldim!" dedi Abdurrezak ve bütün domuzların ellerini öptü. Veronica suratını astı. Bunu gören Abdurrezak, tekrar gülümsedi.

"AMA HAYALLERİNİ DE GERÇEKLEŞTİREBİLİRİĞM!"

"NASIL?" dedi Vero.

"Gel yavrum, sana bir hikaye anlatıyım..." dedi Abdurrezak ve Vero'nun evine gittiler.

"Haydi başla!" dedi Vero hevesle.

"Tamam, başlıyorum,

Bir zamanlar, bir ülke vardı. Okullarında sınıflar harf sırasına göre ayrılırdı. A-F, G-K ,L-P, Q-U ,V-Z sınıfları vardı. Öğrenciler, isimlerinin baş harfine göre sınıflara ayrılırlardı.

Ahmet diye bi çocuk da bu ülkede yaşardı. Okula gittiği gün onu ilk sınıfa koydular. Çünkü adı A ile başlıyordu. Ahmet sınıfındaki insanlarla kaynaşırken güzelleri güzeli bir kızla karşılaştı. Kızın yanına gitti ve adını sordu.

"Ben Ayşe" dedi kız gülümseyerek.

"Ben de Ahmet. Tanıştığıma memnun oldum."

"Ben de."

O günden sonra Ayşe ile Ahmet çok yakınlaştılar. Daha sonra arkadaşlıkları her zaman olduğu gibi biraz daha ileri bir şeye dönüştü...(Malefiz'den replik çaldık :D)

Ayşe ile Ahmet okulun bahçesinde yanlız başlarına oturmuş sohbet ediyorlardı. Her zamanki gibi mutlulardı, ta ki nöbetçi öğretmen gelene kadar...

Ayşe hemen Ahmet'i elinden tutup sürüklemeye başladı. Öğretmen uzaklaştıktan sonra Ahmet şaşkınlıkla sordu.

"Ne oldu?"

"Ahmet, aslında benim gerçek adım Ayşe değil."

"O zaman ne?" dedi Ahmet merakla.

"Ğüöy"

Ahmet dehşete düştü. Ayşe anlatmaya devam etti.

"Ve bildiğin gibi sistemde 'Ğ' yok. Ben bir UYUMSUZUM."

Ahmet şoka girdi.

"Ne? Uyumsuz da nedir?"

" Biz, sisteme aykırıyız. İsmimiz değişik ve optiklere kodlanamıyor. Öğretmenler bizim peşimizde."

Ahmet telaşlandı.

"O zaman burada duramayız, hemen bizim eve gidelim."

Ve böylece Ahmet ile Ayşe Ahmet'lerin evine gittiler. Ama öğretmenler orada da peşlerini bırakmamışlardı.

Bunları gören Ahmet'in annesi, neler olduğunu sordu. Onlar da birer birer anlattılar. Olayı duyan anne, işine dönüp umursamaz bir sesle şöyle dedi:
"Taqmayın beaa, Ahmet de Uyumsuzdu. Adı da Çötün. "

"Lan o ne ergen isim?" dedi Ahmet.
Ğüöy buna çok sevindi.
"Demek sen de Uyumsuzsun! HOCALARLA SAVAŞALIM! ONLARI YENEBİLİRİZ! BİZ KONTROL EDİLEMEYİZ!"

Ğüoy tam coşkulanmışken Ahmet (Çötün):

"Bi dur güzelliq. Şimdi bana söyle, biz kaç kişiyiz?"

"2. "

"Peki onlar kaç kişi?"

"55. "

"Bence bu durumda kaçsak daha iyi olur. "

"Tmm s.s.."

Ve arka kapıdan kaçtılar. Ülke sınırına kadar koştular. (aslında trene bineceklerdi, ama bindikleri tren Hogwarts diye bi'yere gittiği için indiler.)

Ülke sınırı, dev bir duvardı. Ona tırmandılar. En tepede, Çötün'ün babası vardı.

O da ne olduğunu sordu. Ona da anlattılar.

"Lan olum anan senş yemiş, yok öyle bişey sen gayet uyumlusun. " dedi babası bunun üzerine.

Bunun üzerine Ahmet, küçük bir travmaya girdi. Ğüöy ise Uyumsuz olmanın havasıyla bağırındı.

"OW YEAH! I AM DIVERGENT! I CAN'T BE CONTROLLED!"

Ve duvardan atladı. Yere sümük gibi yapıştı. Öldü. (çok duygu doluyuz dimi. )
Ve Ahmet sadece şöyle diyebildi: "HOAAYIIIUUUĞĞĞĞRR!"

Ve bundan sonrası, sende. " dedi Abdurrezak ve sustu. Vero, baya şok olmuştu. Ama heyecanlıydı da.

"Ya isimler ve sistem biraz apaçi. Ama düzeltebilirim! Bana iki isim daha söyle!"

"Tris ve Tobias. Kuzenlerimin adı!" dedi Abdurrezak.

"Mükemmel! Artık kitap yazabilirim! Ünlü olabilirim! Para kazanabilirim! ZUHAHAHAHAH! BEN UYUMSUZUM, KONTROL EDİLEMEM!!" dedi Vero ve camdan atladı. Neyse ki evi 0. katlıydı. Bu nedenle bişey olmadı. Sadece bayıldı.

Abdurrezak dışarı çıktı.
"Ona iyi bakın domuz kardeşlerim!" dedi akrabalarına ve gökyüzüne yükseldi.

"BİR GÖREV DAHA BAŞARILI OLDU! SIRADAKİNE KADAR TABİ!" dedi ve mavi gökyüzüne karışıp gözden kayboldu.

()()()()()()()()()()()()()()

UZUN BİR ARADAN SONRA, İŞTE İLK BÖLÜM! UMARIM BEĞENİRSİNİZ! GECİKME İÇİN ÜZGÜNÜZ.
SIRADAKİ BÖLÜMDE GÖRÜŞMEK ÜZEREE!!! :Dd