'Waar bleven jullie zo lang?' Zegt David als we de klas weer binnen komen. 'Ik ben niet zo snel in het verwisselen. Als je een meisje was zou je me begrijpen.' Ik ga snel zitten naast Dave. 'Dus jij gaat brutaal tegen mij doen he? GA STAAN!' Snel sta ik op. Voordat ik echt daadwerkelijk goed sta voel ik een branderig iets op mijn wang. Hij heeft me geslagen. Die klootzak... Heeft me geslagen. Ik doe moeite om mijn tranen binnen te houden. Dave ziet het blijkbaar ook want hij trekt me naar beneden. Huilend val ik op zijn schoot. Alles komt er ineens uit. De woede, pijn, angst. David loopt weg naar het schoolbord, waar Ty en David op een stoel zitten. 'Haha, ga maar weer huilen bij je vriendje.' Zegt David lachend. Ik kijk op. 'Hij is niet mijn vriendje.' Ik bal mijn vuisten en wil opstaan maar Dave houd me tegen. 'Sst, stil maar. Laat ze maar lullen.' Hij trekt me naar hem toe en aait over mijn haar. Het voelt fijn, kalmerend. Ineens staat Ty op. 'Mobieltjes inleveren.' Shit. Die hadden we natuurlijk nog. Ty komt langs met een bak voor de mobieltjes. Ik moet snel iets verzinnen. Ik heb hem nog thuis, of nee, hij is leeg. Voordat ik het weet staat Ty voor me. 'I-ik...' Ik kijk vragend naar Dave. Uiteindelijk geef ik hem toch maar. Mijn nieuwe iPhone 6, daar heb ik zo lang voor gespaard. En nu krijg ik hem waarschijnlijk niet meer terug. Ik kijk op de klok. 9 uur?! Vandaar dus die honger. 'M-mogen we wat te eten?' Vraag ik stotterend. David en Ty kijken elkaar aan en knikken. 'Tuurlijk meisje.' Zegt Ty lief. Waarom zo lief ineens? Ik ga er maar niet op in en al snel richt ik me op mijn eten.
--
Heeyy!
WattPad was zo raar aan het doen. Ik had dit hoofdstuk al voor een deel getyped, en het was ineens weg... Maar vandaag was het weer terug en ja, ik heb het maar af gemaakt haha. Laat me weten wat je ervan vind
Byexx
