pişmanlıklar gözyaşları ile ıslanınca, taekook

4•hoşça kalmayın

Bir şeylere hep geç kalıyorduk.

Anlatmaya.

Sevmeye.

Sarılmaya.

Fakat buna zorunda kalmıyorduk.

Kimizi zaman düşüncelerimiz, kimi zaman çevredeki tepkiler fiziksel hareketlerimizi etkiliyordu istemsizce.

Ve bunu izliyordum ama göremiyordum.

Baktığım halde göremediklerime pişmanım.

Anlatamadıklarıma.

Sevemediklerime.

Sarılamadıklarıma.

Okyanusumun içindeki canlılara sahip çıkamadım.

Ölenler, zehirlenenler, gözyaşlarımda boğulanlar..

Hepiniz için pişmanım.

Ama en çok da sana.

En çok minik kalbine,
Mimik dudaklarına,
Minik ellerine.

Jungkook. Bugünden sonra artık yazmayacağım sana sevgilim. Pişmanlıklarımla seni boğmak istemem. Artık istemiyorum. Yazmak, okumak, dinlemek. Hiçbir şey istemiyorum. Artık eminim. Zamanı geldi. Artık bu dünyada fazlalığım. Hem de çok büyük bir fazlalığım. Ailem, arkadaşlarım.. Kısacası insanlar. Artık bana fazlalık olduğumu yüzüme vuruyorlar. Ben artık bir yerde fazlalık olmak istemiyorum. Senin yanında olursam sen bana hiç fazlalıkmışım gibi bakmazsın. Sen hep güzel bakarsın sevgilim.

Sen hep sever gibi bakarsın.. Hoş zaten bakmakla kalmayıp benim gibi bir fazlalığa bu dünyadaki en az yer kaplayan şeymişim gibi sevdin. Daha da büyümemi sağladın. Sayende koca bir insan oldum. Oldum olmasına fakat artık insanlar benden rahatsızlar. Bana deliymişim gibi bakıyorlar.

Bana sen hiç burada olmamışsın gibi bakıyorlar, bu beni kahrediyor.

Sen hep buradaydın, ruhumda.

Bu yüzden şimdi seni yalnız bırakamam, bunu benden alamazsın.

1 eylülde artık seninle olacağım. Artık sabah hangi gün olduğuna bakmak zorunda kalmayacağız. Bugün babamla vedalaştım. Aslında o anlamadı ama olsun. Sadece sarıldım, her zaman yaptığım gibi. Bana olan bakışlarını hissediyorum. Bakma öyle, pişmanlık sarıyor ruhumu tekrar. Bu yüzden sana geliyorum. Yaralarıma çiçekler ekersin sen. Hepsine şevkatle bakarsın, izlerini her gün seversin, tekrar kanamasınlar diye.

Hoşça kalmayın insanlar. Hoşça kalmayın.