forever and always

21

Jack

Bella stapt de slaapkamer uit in de rode jurk. De hakjes heeft ze in haar handen. "Passen ze niet?" vraag ik. Bella fronst haar wenkbrauwen en kijkt dan naar de hakjes.

"O nee ze passen hoor. Ik dacht alleen dat-" ze stopt met praten en kijkt me aan. Ze bijt op haar lip en gaat dan door met praten. "Dat we nog niet gelijk gingen," zegt ze. "Je ziet er goed uit," zegt ze en ze glimlacht naar me. Ik trek aan mijn stropdas en grijns.

"Ja? Bevalt het je?" Bella loopt op me af en wrijft over mijn kraag.

"Ja ik vind het wel leuk," zegt ze. Ik glimlach en geef haar een kus.

"Wacht maar tot je ziet waar we heengaan," zeg ik en glimlach al bij het idee. Ze gaat het geweldig vinden. Ik pak de hakken uit haar handen en ga op mijn hurken voor haar zitten. Ik til haar ene voet iets omhoog en schuif haar voet in de hak. Het is puur toeval dat ik de schoenmaat goed gegokt had. Daarna til ik haar andere voet op en schuif daar de hak aan. Tijdens het opstaan laat ik mijn handen over Bella's benen gaan. Ze huivert en kijkt me aan.

"Jack," zegt ze, maar aan haar gezicht is te zien dat ze weer over haar ziekte wilt gaan praten. Ik schud mijn hoofd en draai haar om.

"We gaan," zeg ik en open de voordeur. "En we gaan genieten." Bella knikt en drukt een kus op mijn wang.

-

Ik kijk naar Bella's gezicht wanneer we het restaurant instappen. Ze glimlacht en begint te blozen. Ik glimlach ook en kijk het restaurant zelf in. De gordijnen van het restaurant zijn dichtgedaan zodat het nog een beetje avond lijkt. In het midden van het restaurant staat een tafeltje met twee stoelen eraan en daarop staat op zijn beurt een hele grote pizza. Vanuit de keuken komt mijn vader aanlopen met een dienblad. Ik glimlach dankbaar naar hem en schuif een stoel van de tafel af. Bella glimlacht naar me, maar gaat niet gelijk zitten. Ze kijkt naar mijn vader.

"Bella, dit is mijn vader, Olivier," zeg ik. Mijn vader zet het dienblad weg en geeft Bella drie zoenen op haar wang.

"Wat fijn je te ontmoeten," zegt mijn vader. Ik glimlach en kijk naar Bella die bloost.

"Geheel wederzijds," zegt Bella. Dan kijkt ze mij aan. Ze zal vast denken hoe ik dit allemaal geregeld heb. Het is vrij simpel. Mijn vader heeft een restaurant, geen pizzarestaurant, maar ja, iedere supermarkt heeft pizza's. En Tony heeft miljoenen one night stands, dus aan jurken geen tekort.

"Ik heb Turkse pizza en pizza Capricciosa. Dat leken me de twee meest speciale pizza's," zegt mijn vader. Bella kijkt hem dankbaar aan en gaat op de stoel zitten. Ik schuif hem aan en druk een kus op Bella's haren. Dan ga ik ook aan de tafel zitten. Mijn vader tilt het dienblad weer van de tafel en zet twee glazen neer. "En een vers glas sap." Ik glimlach en kijk dan hoe mijn vader wegloopt. Bella blijft heel even stil, maar begint dan te praten.

"Hoe heb je dit gedaan?" vraagt ze, zoals verwacht. Ik leg haar alles uit en als ik klaar ben zie ik dat Bella's ogen vochtig zijn.

"Niet gaan huilen," zeg ik. Bella schudt haar hoofd en veegt haar tranen weg.

"Je vader is lief," zegt ze. Ik knik.

"Hij wilde graag iets voor je doen."

"Je weet dat je dit niet voor me hoeft te doen, toch?" Bella pakt een stuk pizza.

"Dat weet ik."

"Je maakt het alleen maar moeilijker voor jezelf," zegt Bella en ze legt het stuk pizza weer weg. "We kunnen doen alsof het niet gaat gebeuren, maar je weet de percentages."

"Bella, ander onderwerp," zeg ik kortaf. Bella zucht en pakt haar stuk pizza. Ze neemt een hap.

"Ik kende pizza Capricciosa niet eens," zegt ze met volle mond, "maar het is wel lekker." Ik glimlach tevreden. Ze laat haar ziekte eindelijk even los. Ik snap ook wel dat doen alsof het er niet is de ziekte niet weg gaat halen, maar het er steeds over hebben is ook niet goed. Zolang de overlevingskans boven de 5% blijft houd ik de hoop er nog in en vooralsnog is dat het geval.

-

Bella stapt de auto weer in en kijkt me aan. "Dank je," zegt ze zachtjes. Ik glimlach en geef haar een kus. Dan sluit ik de autodeur achter haar. Ik loop om de auto heen en neem plaats achter het stuur.

"Zullen we maar naar huis gaan?" vraag ik wanneer ik zie dat Bella gaapt. De chemo valt haar zwaar. Bella knikt.

"We konden sowieso niet alles vandaag doen," zegt ze.

"We maken er nog wel wat tijd voor vrij," zeg ik. Bella knikt en een traan loopt over haar wang. Ik veeg hem weg en druk een kus op haar wang. "Niet doen, Bella."

"Het gaat vanzelf," zegt ze. "Eerst had ik er vrede mee. Dat ik ziek was en het misschien niet zou redden. Ik had op mijn ouders en vriendinnen na niemand die ik achter zou laten of waar ik nog voor zou willen leven, maar nu..." Ze kijkt me aan en geeft me een kus. "Ik wil je niet achterlaten," zegt ze.

"Dat zal je niet doen," zeg ik. Bella schud haar hoofd.

"Dat kan je niet beloven."

"Klopt." Ik kan het haar niet beloven. De kans dat ze het overleeft is klein, maar hij is er wel.

"Kunnen we naar je huis gaan?" vraagt Bella. Ik knik en start de auto. "Misschien kunnen we een film kijken?" Ik knik instemmend en rij weg van het restaurant. Bella kijkt uit het raam, maar zegt verder niks. Ik heb me vergist. Ik dacht dat ze de ziekte wel aan de kant kon zetten, maar hoe kan je iets vergeten als het op het punt staat je alles te ontnemen?