Verloren

3-More

3-MORE

Ik word wakker van iets dat mijn neus aanraakt, heel eventjes denk ik dat het mijn moeder is die me voorzichtig wakker maakt, maar dan ontwaak ik uit deze mooie droom en word de nachtmerrie weer werkelijkheid.

Het aanraken van mijn neus word steeds erger, iemand pikt met iets scherps hard op het puntje van mijn neus. Ik open mijn ogen en zie dat er een uil op mijn buik zit, als hij mij ook ziet stopt hij met het gepik.

Het is niet zomaar een uil, maar een mooie, witte sneeuwuil.

Wat gek, hoe komt een witte sneeuwuil nou in dit zomerse bos, denk ik.

Hij kijkt me aan met zijn gele ogen, recht in de mijne.

"Halo, ik ben More." HIj spreekt zijn naam uit met een geheimzinnige stem. Heel even heb ik een binnenpretje omdat ik me meer verbaas over het fijt dat hij een rare naam heeft dan dat hij kan praten.

Hij houd zijn kopje scheef alsof hij wacht op een antwoord, "Ooh... hallo More," zeg ik gauw.

"Hallo Ruby." " Wat hoe weet je mijn naa.." Hij onderbreekt me in mijn laatste woord, "Sst... wees maar stil," zegt hij terwijl hij met zijn scherpe klauw mijn mond dicht knijpt.

"Ik was de gene die je naam riep gister"

Wat gister, heb ik zolang hier gelegen? Ik deel mijn gedachtes niet met More, hij weet zelf ook wel dat ik hier als zo lang lig, hij heeft me immers zelf gezien.

"Ik schrok van je," zeg ik dan maar. "Het spijt me, maar je was zo druk aan het rondrennen dat ik je niet meer kon bijhouden." "Het geeft niet," zeg ik onverschillig.

"Luister Ruby, -aan zijn serieuze blik en zware stem merk ik dat hij weer serieus wordt- jij bent hier niet zomaar, jij bent de gene die al het zware moet doorstaan."

"Maar..." opnieuw snoert hij mij de mond. " Sst.. beloof je dat je niet meer door me heen praat?"

Ik knik en zijn scherpe klauw laat mijn pijnlijke lip los, "Mag ik nog een ding vragen, waarom ben ik hier en niet iemand anders?"

Luister en huiver, hij verteld zijn verhaal:

Zo'n duizend jaar geleden leefden er in dit bos miljoenen witte sneeuwuilen, het was een prachtig paradijs tot dat er op een dag "het" ongeluk gebeurde.

Er kwam legergroep ons bos bezoeken, alles liep op rolletjes maar de uilen waren op hun hoede.Plotseling hoorde we eeen knal, dode uilen vlogen door het rond, een jongen van 15 jaar die een dag met zijn vader meeliep gooide midden in ons bos een bom.

Geen een uil heeft het overleeft, behalve ik, ik zat op de hoogste berg in een boom holte.

Daarom moet er nu elk jaar een kind van 15 jaar geofferd worden om de tien opdrachten te doorstaan, dit keer ben jij de uitverkorende.

Het bos is opgebouwd in 10 fases, tussen elke fase zit een doorzichtige wand zoals je hebt gemerkt.

Om de paar dagen moet je een proef doorstaan, je weet niet wanneer die komt en wat je te wachten staat, het enigste wat je weet is dat je hem moet volbrengen.

Als je alle 10 de proeven hebt overleeft, wat nog nooit iemand is gelukt mag je terug naar huis en hoeft nooit iemand meer de uitverkorende te zijn.

Ik schrik, het is nog nooit een kind gelukt om de 10 proeven te overleven.

"Als je me nodig hebt roep je maar mijn naam," zegt More.

Ik ga jou nooit nodig hebben ik ga deze proeven allemaal winnen zodat ik naar huis kan en nooit iemand anders meer dit mee hoeft te maken wat ik en al duizenden anderen wel hebben gedaan.

Please laat weten wat je er van vond en geef tips, read, vote, comment! :)