Headvoices.

{2}

Ik geef geen antwoord en dan voel ik 2 sterke armen om me heen slaan..

Ik schrik en schiet in elkaar.

Jackson laat me snel los en zegt: "uh, oh sorry.. I..ik had niet zo snel moeten doen.. gaat het?"

"N-nee het maakt niet uit.."

'Kon ik hem maar vertellen wat er allemaal is gebeurd..'

|~~~|

We zitten alle vier aan tafel. Papa, Zita, Jackson en ik. Jackson en ik hebben afgesproken om vanavond nog eventjes in de varanda te zitten want hij moest zijn kamer nog opruimen.. misschien kan ik hem vertrouwen.. maar hoe moet ik iemand vertrouwen die ik nog niet zo lang ken? Ik ken Mary al sinds ik 7 ben.

Ik kijk even naar Jackson en daarna weer naar mijn onaangeroerde eten.

Misschien zou ik het moeten proberen..

"Nicky, eet iets" zegt mijn vader streng.

"Ik heb geen honger.."

"Nicky, toe!"

"Meneer, ik ga vanavond wel iets met haar eten in de stad. Maakt u zich geen zorgen.." hoor ik Jackson heel rustig zeggen.

Ik durf ze allebei niet aan te kijken en blijf een beetje naar mijn handen kijken.

Als papa niet antwoord op wat Jackson heeft gezegd kijk ik heel langzaam op. Alle 3 eten ze rustig.

Na een tijdje sta ik op en loop ik zonder wat te zeggen naar mijn kamer.

"Nicky?!" roept mijn vader

Ik negeer hem en loop gewoon door.

|~~~|

Ik kijk op van mijn laptop als er zachtjes word aangeklopt.

"Wie?"

"Jackson"

"Kom maar binnen"

Ik kijk weer naar mijn laptop waar ik een beetje de school op was aan het bekijken.

Jackson komt rustig binnenlopen, kijkt een beetje om zich heen en gaat dan op een stoel naast mijn bed zitten.

"Wat doe je?" Vraagt hij.

Ik schuif de laptop naar hem toe zodat hij kan zien wat ik doe.

"Ah leuk! Ik ga ook naar die school toe" zegt hij vrolijk.

Ik kijk hem aan en ik moet wel glimlachen.

"Je hebt een mooie glimlach Nicky.. heb je als is een vriendje gehad?"

"J-ja"

Langzaam voel ik de herinneringen weer opkomen.

"Gaat het?? Je ziet een beetje bleek" hoor ik Jackson geschokt zeggen.

"J-ja het gaat"

"Wil je nog meegaan naar de stad?" Verandert hij snel van onderwerp.

Ik knik en sla mijn laptop dicht. 'Nu hopen dat ik geen paniek aanvallen krijg'

|~~~|

We lopen al een tijdje door de stad en het is best rustig, aangezien school voor de meeste jongeren al is begonnen.

"Zullen we hier wat gaan eten?" Jackson wijst naar een restaurantje.

"Oke" knik ik.

Als we zitten komt er gelijk een medewerker naar ons toe om ons te vragen wat we willen.

"We willen nog even nadenken" zegt Jackson.

De medewerker knikt, kijkt even naar me en geeft een knipoogje.

Ik probeer het verder te negeren maar ik merk dat hij naar me blijft kijken als hij weg is gelopen.

Het enige wat ik nog kan denken is dat ik hier weg moet. Ik wil niet weer hetzelfde meemaken als een paar jaar terug. Niet alles nog een keer.

"Nicky, gaat het?"

Ik kijk op en zie de bezorgde blik van Jackson.

"Ik voel me niet zo goed.." antwoord ik maar snel.

"Wil je even naar de wc? Of gelijk naar huis?"

"Uh, ik ga wel eventjes naar de wc"

Snel sta ik op en loop ik naar de toiletten.

Ik was mijn handen en loop weer terug, maar bij de deur word ik vastgepakt aan mijn pols. Geschokt kijk ik om en zie ik de medewerker van daarnet me vasthouden. Gelijk zie ik alle herinneringen weer voor me van vroeger.

"Als je rustig blijft en meewerkt hoeft het geen pijn te doen." Zegt de medewerker.

Ik wil Jackson om hulp roepen maar er komt niets uit mijn keel. Waarom lukt het niet?

De medewerker duwt me tegen de muur aan en wil me gaan zoenen. Ik knijp mijn ogen dicht. Hij heeft me heel strak vast en ik voel mijn polsen gewoon paars worden.

Net voor onze lippen elkaar raken word hij bij me weggetrokken door iemand.