9 gün sonra
Artık yoruldum Abimi affetmeyeceğim. Hemen Felix'i aradım.
"F-felix"
"Efendim Mina"
"Şeyy"
"Neyyy"
"Sizin evinizde bir kaç günlüğüne kalabilir miyim? Bir sakıncası var mı?"
"Ahh tabii ki hayır gelebilirsin aaa bu arada konum at seni alayım."
"Tamam"
Aklıma yeniden o gün abim ile olan kavga geldi"
Ve ağlamaya başladım. Her zaman yaptığım şey haline geldi. Abim nerede ne yapıyor en ufak bir fikrim yok.
Abimi Affetsem mi?
Abimi affedeyim mi?
Affedeyim
"Felix nerdesin"
"Üstümü giymek için yukarı çıkı yorum."
"Şey gelmene gerek kalmadı ama Çok teşekkür ederim."
"Peki sen bilirsin."
"Bye"
"Bye"
Sonra arkamdan bir ses işittim.
"MİNA NERDESİN!!!"
Abim di hemen bağırdım.
"BURDAYIM!!"
beni görünce hemen bana doğru koşmaya başladı. Bende ona. Ortada buluştuk ve birbirimize sımsıkı sıkı sarıldık. Onu çok özledim.
"Mina.... Seni çok özledim abim!"
"Bende seni canım abim"
Ve ikimizde ağlamaya başladık.
Yere çömeldik,ardından oturduk.
Abimi öyle böyle değil çok ama çok özledim.
"Abi ben yokken ne yaptın?"
Hayla ağlıyordum
"Sen yokken hayat bana küstü. Arkadaşlarım bana zorla yemek yediriyorlardı.ama seni buldum ya o bana yetti."
Bunları duyduktan sonra hıçkırarak ağlamaya başladım.saat 11 olmuştu dışarıda kimse yoktu.
Başımı sağa sola sallayarak
"Kendimi affetmicem~"
"Öyle deme.....lütfen"
"Tamam"
Hayla ağlıyordum.
"Artık ağlama bak her şey geçti.Sen benim yanımdasın ben sesin yanındayım....yoksa.....yoksa mutlu değil misin?"
"Saçmalama! Abi biliyor musun? şu an Korenin en mutlu kızı olabilirim."
"Neden diye sormam.Çünkü senin yanında ben varım!"
"Yah!resmen ego kasıyor ya ahh birde haklı olmasa."
Birlikte güldük.artık ağlamıyorduk.
"Hadi eve gidelim saat geç oldu"
"Abi Felix bizim eve gelse?birde bizimkileri çağırırız?ne dersin?"
"Valla bana uyar"
"Yah!seni çoooooooooooooooooooooooook seviyorum!!!"
"Atla"
Dedi bende sırtına atladım.
"Tüy kadar olmuşsun....yoksa yemek yemedin mi?!"
