ေကာင္းကင္ႀကီးကညိွမိႈင္းေနသလို
ကင္မ္အိမ္ေတာ္တြင္း႐ွိလူတိုင္းရဲ႕စိတ္ေတြကလဲဝမ္းနည္းမႈေတြေၾကာင့္ ညိဳးႏြမ္းေနလ်က္႐ွိၾကသည္။စိတ္မထိန္းႏိုင္သူမ်ားကငိုေႂကြးေနၾကသလို
အသံတိတ္ငိုေႂကြးမ်ားလဲ႐ွိေနၾကျပန္သည္။ထိုထဲတြင္ကင္မ္ေဆာ့ဂ်င္ဟုေသာကေလးတေယာက္ကလဲအပါအဝင္ျဖစ္ေနခဲ္သည္။
စ်ာပနပြဲၿပီးကထဲကအခန္းထဲတြင္ေနေနခဲ့ကာ
ငိုလဲမငိုသလို စိတ္ခံစားခ်က္တခုမွမေပၚလြင္ဘဲ႐ွိေနေလသည္။ေဒါက္...ေဒါက္..ေဒါက္
ကုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနေသာ ဂ်င္ေလးအနား
သူသြားရပ္သည့္အထိ ဂ်င္ေလးကသူကိုအာ႐ုံမျအဳမိေသး။ဒါေၾကာင့္ပခံုးေလးႏွစ္ဖက္ကိုအသာဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း..မ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့ေစသည္။"Jinေလး...ကေလး
ထမင္းစားရေအာင္ေနာ္""က်ေတာ္မစားခ်င္ဘူး...ဦး"
"မျဖစ္ဘူးေလ ကေလးရယ္
မေန႔ကထဲကဘာမွမစားထားတာ..
စကားလဲမေျပာဘဲလဲေနေနတာ...ဦးကိုစိတ္ပူေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္""စိတ္မပူပါနဲ႔ ဦး
က်ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္""ဂ်င္ေလး....ကေလးရဲ႕အေဖကဆံုးပါးသြားေပမယ့္...ကေလးမွာဦး႐ွိတယ္...ကေလးရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြအကုန္ဖြင့္ေျပာလိုရတယ္..ငိုခ်င္ရင္ငိုခ်လိုက္...ရင္ထဲမျမဳိသိပ္ထားနဲ႔.."
"Nae"
"ျပီးေတာ့ အခန္းထဲမွာပဲမေနရဘူး
ခဏေန...ေ႐ွ႕ေနဦးေလးႀကီးလာေတာ့မွာ
ကေလးရဲ႕အေမြကိစၥကိုလာေျပာမွာမို႔
ေအာက္ဆင္းၾကရေအာင္ေနာ္"အိမ္ေတာ္ထိန္းေဂ်ာင္ရဲ႕ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚေဆာင္မႈေၾကာင့္ ဂ်င္ေလးလိုက္လာခဲ့သည္။ထမင္းစားခန္းအက်ယ္ႀကီးဆီေရာက္ေတာ့ အသင္ထိုင္ေနၾကေသာ..သူေဠးကင္မ္၏ညီျဖစ္သူ
ကင္မ္ဂ်ံဳဟီး...နဲ႔သားျဖစ္သူကင္မ္နမ္ဂြၽန္းတို႔႐ွိေနေလသည္။

YOU ARE READING
Hate storys 🔥
Fanfictionပူေလာင္းျပင္းျပလြန္းတဲ့ အမုန္းတရား၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို႐ွာေတြ႔မိေသာ္လည္း ေနာင္တမ်ားတေပြ႔တပိုက္ျဖင့္။