Soccerboys and secrets

1 - nieuw

Mila de Graaf

'Beste Mila de graaf, wij zijn blij dat je interesse hebt in onze voetbalvereniging. Wij hebben besloten dat je in een van onze teams mee mag komen spelen. Je hebt volgens je ouders al een keer meegetraind, dus dat betekend dat je je mag aanmelden via onze website. Ik heb de link van het inschrijfformulier bij deze mail gevoegd. We hebben veel zin in je komst, en we hopen dat je geniet van de tijd dat je bij ons bent. De trainingen van je team zijn op:

Maandag, om 20:00 tot 21:00
Woensdag, om 18:30 tot 19:45

De wedstrijd is op een zaterdag, de info verschilt per wedstrijd en vandaar dat we dat delen in een whatsapp groep. Over de kleren geen zorgen, de eerstvolgende training zullen wij ervoor zorgen dat we de goede maat hebben liggen voor je. Dit kan alleen als je je maat invult op het inschrijfformulier, dus het zou fijn zijn als je deze al vanavond kan versturen zodat wij deze informatie hebben. Vriendelijke groet, voetbalvereniging SV Soest.'

Blij kijk ik mijn moeder aan en met dezelfde soort blik kijkt ze terug. Yes! Ik mag komen voetballen!

Ik ben afgelopen maanden een beetje doelloos op zoek geweest naar een leuke sport, en telkens bleven mijn gedachtes rondhangen bij de partijtjes voetbal op school, en de keren dat ik op vakantie een wedstrijdje deed, gewoon omdat het kon. Op een gegeven moment dacht ik dat ik mijn sport gevonden had, namelijk hockey. Maar toen ik mee ging trainen, bleek het toch niks voor mij te zijn. Veel te netjes en met een kort rokje aan kan ik niet sporten. No offence voor hockeylovers. Het is gewoon niet mijn ding.

Op een dag kreeg ik voor de zoveelste keer een melding op mijn telefoon dat er weer eens een voetbalwedstrijd gaande was tussen twee populaire clubs. Mijn moeder had over mijn schouder meegekeken en gevraagd of voetbal niet iets voor mij was. 'Je komt vaak stralend thuis met het bericht dat je weer eens het winnende doelpunt hebt gescoord op school,' zei ze. Ik kreeg het idee niet uit mijn kop dus ik besloot een keer mee te trainen met een random meidenteam dat in mijn leeftijdsgroep zat. Meiden onder 17, dat is mijn categorie. Ik ben zelf bijna 16, dus dat past er goed in. Ik vond het trainen geweldig en ik werd regelmatig gecomplimenteerd door het team vanwege mijn voetbalkunsten. Toen besloot ik een beslissend mailtje te sturen met mijn ouders samen en dit was de reactie die we terugkregen dus. Ik mag meedoen!

'Ach meid ik ben zo blij voor je!' Mijn moeder geeft me een knuffel. Ik geef geen antwoord, ik ben te blij.

Vandaag is het zondag, dus dat betekend dat ik maandag voor het eerst mag meetrainen. Ik ben eigenlijk best wel zenuwachtig, ik weet niet wat ik kan verwachten. Helaas word ik in een ander team gezet dan ik bij heb meegetraind. Ik weet niet waarom maar ik heb zo mijn vermoeden, ze begonnen namelijk in het team te praten over de vele meisjes die kwamen kijken. Ik denk dus dat ik word overgeplaatst door het gebrek aan plaatsen in het originele team.

Ik heb mijn sportspullen al aan, terwijl er nog een kwartier gewacht moet worden voordat ik wegmoet. Modern family kijkend zit ik verveeld op de bank.

'Zeg mila, ik wil je niet opjagen hoor, maar je moet nu toch allang weg?' Hoor ik mijn vader zeggen.

Fuck.

Fuck.

En nog eens

Fuck.

Ik zit hier al 25 minuten. Dat zijn 10 minuten teveel. Ik kijk mijn vader dankbaar aan, want als hij niks had gezegd was ik nog veel later gekomen. 'Ja pap daar heb je een punt,' meteen gooi ik de afstandsbediening van me af en dan een sprintje naar mijn fiets. Hopelijk ben ik nog een beetje optijd...

15 minuten later kom ik het hoofdgebouw binnengelopen. Het feit dat ik redelijk hijg van het harde fietsen laat ik aan me voorbij glippen. Nu is het een kwestie van de goede kleedkamer vinden..

Ik mompel in mezelf: 'Tweede gangpad links... en dan helemaal doorlopen tot het eind.. deur nummer...'

16! Ik wil de deur opendoen als de deur voor mijn neus word opengedaan. Een meisje had ik verwacht, een jongen staat voor mijn neus. En niet zomaar een, eentje zonder shirt met alleen een voetbalbroekje aan. Hij is een halve kop groter dan ik, het voelt best intimiderend. Al laat ik dat zo min mogelijk merken.

Hij kijkt me verward aan en vraagt: 'Wie ben jij en wat doe je hier?'

Nu is het mijn beurt om verward te kijken. 'Euhm ik denk dat ik verkeerd zit.' 'Ja dat denk ik dus ook,' zegt hij, iets geïrriteerder dan net. Een beetje geschrokken kijk ik hem aan. Onopvallend neem ik hem in me op. Blonde haren en groene ogen. Niet lelijk. Sixpack. Beetje extreme, dat wel.

'Welk team zit je?' Vraagt hij opeens.

'Weet ik nog niet,' zeg ik zacht. 'En waarom dan niet?'

'Wat een vragen ineens,' merk ik op.

Hij hoeft nog niet eens naar me te kijken of ik weet al dat ik dat niet had moeten zeggen. 'Zeg ik weet niet wie je bent, waar je het lef vandaan haalt om zo tegen me te praten en waarom je uberhaupt in dit gebouw bent, want de meisjeskleedkamers zitten aan de hele andere kant, maar dit bevalt me niet,' zegt hij dan redelijk boos. Ik kijk hem verontschuldigend aan maar het lijkt hem vrij weinig te doen. 'Ey Marten, tegen welke lamp ben je nu weer aan het praten?' Hoor ik een andere jongen lachend roepen vanuit de kleedkamer.

Zonder deze 'Marten' ook verder maar een blik waardig te gunnen, loop ik naar buiten en ga maar op een bankje zitten. Om precies 20:00 ga ik naar het veld toe waar mijn nieuwe team zo dadelijk training heeft. Aangekomen bij het veld is er nog geen meisje te bekennen dus ik ga maar in de duckout zitten. (Voor de mensen die geen idee hebben wat een duckout is, dat is een hokje aan de zijkant van het veld waar een bankje in zit, mensen die trainen laten er vaak hun bidon of jasje liggen om die na de training weer mee te nemen)

'Ah, jij moet Mila zijn,' hoor ik een oudere man zeggen. Na twee keer knikken kijk Ik op en zie inderdaad een grijze man staan, hij is ongeveer 60 jaar en hij lijkt me een trainer. 'Ik ben steven molens, de trainer van je nieuwe team,'

vriendelijk schud ik zijn hand. Een ding valt me op. Er is geen enkel meisje te bekennen op het veld..!?