Verecek cevabım yok.
Devam edemem,
Elimden gelen bu.
Bir parçamı yolda bırakmışım,
Eksiğim.
Alışamıyorum böyle olmaya.
Sanki zirveye ulaşsam bile mutlu olmayacakmışım gibi.
O zaman neden deniyorum.
Çok farklıydım.
Bir zamanlar,
Herkes sağa giderken ben sola giderdim.
Şimdi tek yaptığım başkalarını izlemek.
Onlardan bir farkım kalmadı.
Cevabım da uçtu gitti.
Düşündüm,
Çok düşündüm.
Ama diğerleri de aynıydı.
Basitlikten kaçmak korkuttu,
Bir parçamı daha kaybetmekten korktum.
Fazlaca korktum.
Saçlarım yorgunluğun beyazı ile kaplanırken hiç bir şeyi umursamadım.
Sonuna çok yaklaşmıştım.
Yine başka adımlara bastım,
Neyim farklıydı ki?
Bitmeyen yol dedikleri yerde onları izleyen aptaldan başkası değildim.
Eğer senin için çok basitsem,
Özür dilerim.
Fakat kaderimde yazandan başkası olamam.
Diğerleri gibi bir önümdekini izlerim.
O nereye giderse gider,
Ne yaparsa yaparım.
Acıtır başta canı,
Ama sonradan alışır insan.
Kendisi olamadığı için üzülür gibi,
Ağlar her gece.
Anlamsızdır,
Vazgeçmez yaptıklarından.
Bu bizi aynı yapar,
Dünya bizlerle dolar.
Sıkılan olmaması da başka bir garipliktir.
Severiz bir yerden sonra böyle olmayı.
Özür dilerim,
Değişemeyeceğim için.
