There Will Be Blood

Proloog - Ruby, 20 November, 02:43 uur

Ik rende hijgend door het bos. Ik struikelde om de tien meter over boomstronken en planten, maar ik kon ook niks zien in het pikkedonker.
Het geluid werd harder; een hoog gekrijs, dat me over mijn hele lichaam de rillingen gaf.
Ik probeerde nog sneller te rennen, maar bleef met mijn voet ergens achter haken en viel op de grond. Ik voelde mijn tanden door mijn lip gaan en proefde bloed, maar dat was niet mijn grootste probleem.
Het gekrijs kwam steeds dichterbij. Ik begon te hyperventileren.
'Ga- ga weg!' Hijgde ik huilend. 'Hou op! Ga weg!'
Opeens hield het gekrijs op. Het enige wat nog te horen was, was mijn hortende ademhaling en hard bonkende hart.
Ik knipperde met mijn ogen. Was het weg?
Ik wachtte. Tien seconden, twintig, veertig, zestig. Niks. Geen geluid.
Ik krabbelde overeind en klopte mijn kleren af. Op dat moment werd mijn voet vastgegrepen en werd ik weer tegen de grond gezwaaid.
Ik gaf een gil en probeerde me los te wurmen terwijl ik over de grond werd gesleept.
'Help!' Gilde ik. 'Laat me los! HELP!'
Ik probeerde me vast te klauwen in de grond en tot stilstand te komen, maar niets hielp.
Het gekrijs kwam dichter en dichterbij.
Uiteindelijk werd ik los gelaten en ik lag stil op de grond. Ik wilde wegrennen, maar durfde me tegelijkertijd niet te bewegen.
Opeens hoorde ik iets naast mijn oor. Een soort gegrom, diep en laag, als een stoomboot die net op gang was gekomen.
'Gezellig dat je er bij bent.' De stem was niet menselijk. Er zat een soort ruis doorheen, een soort gepiep, waardoor je eerder aan een dooddoener van Harry Potter moest denken dan aan een echt persoon.
Ik begon te gillen en om me heen te slaan. Het haalde niets uit.
Ik werd omhoog gehesen. 'Veel plezier,' fluisterde de stem, en toen werd ik op de grond gesmeten.
Het voelde alsof de aarde onder me verbrokkelde en ik viel, tien meter, twintig, tot ik met een klap de grond raakte.