Το φανταράκι μου [sǫᴜᴀᴅᴅʏ]

✨¹✨

"Μπαμπά έχουμε πολύ ακόμα;", ρωτώ βαριεστημένα τον πατέρα μου και ακουμπώ το μάγουλο μου ενάντια στο διάφανο παράθυρο του αυτοκινήτου.

"Όχι πολύ.",μου απαντά καθώς επιδιώκει οπτική επαφή μέσω του καθρέφτη στο κέντρο του παρμπρίζ.

Κλείνω τα μάτια μου και περιμένω υπομονετικά την ώρα που η πόρτα μου θα ανοίξει και η μητέρα μου για άλλη μια φορά, ανεπηρέαστη από την κατάσταση που βιώνουμε όλα αυτά τα χρόνια, θα πει χαρούμενα με λαχτάρα στη φωνή της :"Ξύπνα, φτάσαμε στο καινούργιο μας σπίτι!".

Και είναι αυτές οι στιγμές που κλείνομαι στον εαυτό μου και συλλογίζομαι. Μήπως έχω εγώ το πρόβλημα; Γιατί όλοι γύρω μου συμβιβάζονται με αυτές τις αλλαγές, την στιγμή που εγώ δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι πρέπει να κάνουμε μια νέα αρχή κάθε τέσσερα χρόνια;

Καινούργιο μέρος, καινούργιο θέρετρο, καινούργιο σπίτι, καινούργιο σχολείο, καινούργια παιδιά. Και όχι δεν με τρομάζουν το νέο σχολικό περιβάλλον και οι νέοι μου συμμαθητές. Με τρομάζουν όλοι αυτοί οι καινούργιοι, ξένοι, εχθρικοί, αντικοινωνικοί συνομήλικοι μου που θα με περιμένουν σε κάθε διασπορά για να μου υπενθυμίζουν ότι φοράω την απωθητική ταμπέλα της "κόρης του διοικητή".

Αυτό που μου μένει ως ανάμνηση από κάθε διασπορά είναι ο τρόπος που με αντιμετωπίζουν τα παιδιά των ένστολων. Ούτε οι διαφορετικές περιοχές, ούτε τα σπίτια, ούτε οι χώροι των θερέτρων διότι όλα αυτά αλλάζουν, διαφέρουν μεταξύ τους. Σε αντίθεση με την απέχθεια στα μάτια των παιδιών κάθε διασποράς που μένει πάντα τόσο ίδια και μου φαίνεται πια σαν μια τόσο οικεία αίσθηση.

Βέβαια με τα χρόνια συνήθισα αυτή την "αντιμετώπιση" τους και δεν με νοιάζει καθόλου πλέον. Μου φαίνονται παντελώς αδιάφοροι. Μπορεί να με λένε ψηλομύτα, ότι το παίζω κάποια ή ντροπαλή ή αντικοινωνική. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που είμαι απέναντι τους το ονομάζω επιφυλακτική. Φύλα τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά δεν λένε;

Αποφεύγω να κάνω οποιαδήποτε κουβέντα μαζί τους, ή οποιοδήποτε κίνηση για να γνωριστούμε. Στη μία πλευρά είναι αυτοί και απέναντι τους είμαι εγώ. Μόνο που εγώ δεν επιτίθεμαι, εγώ απλά αμύνομαι για να με προστατέψω από την κακία τους που θέλει να με κατασπαράξει. Έτσι προτιμώ να περνώ απαρατήρητη.

Κάποιος ίσως θα λάτρευε την δυνατότητα να αλλάζει παραστάσεις κάθε τέσσερα χρόνια όπως εγώ. Μα εγώ μισώ να μου καθιστούν αυτά που θεωρώ ή βασικά θέλω να θεωρήσω δεδομένα ως λίγων ετών προσωρινές καταστάσεις.