Adını koyamadığım olaylar yaşamaktayım kendi içimde.
Acaba depresyonda mıyım yoksa yaşam tarzım mı bu karar veremiyorum.
İnsanlara ayak uyduramayıp kalabalık arasında yalnız hisseden biriyken, daha kendi yaralarımı saramazken başkalarının yaralarına merhem olma isteği dolu içim.
Güven duygum defalarca yıpranmış olsada hala kolayca kanabiliyorum insanlara.
Körelmiş insanlara ışık tutmak isterken bir yandanda farkedilmeyi bekliyorum .
Sanırım anlaşılabilmek uğruna çabalarken ister istemez ömrü tüketerek yorulmuşum.
Çok dağıldım ben ..
İçim kalp kırıklarıyla, yıkılmış güven enkazlarıyla dolu.
Gözlerim ağlamaktan bitap,
Hayal kırıklıklarım sığmıyor yorgun bedenime..
🍂🍂
