Bir eylül akşamıydı... Kalbimin ince sızısının başladığı o an odamda yalnız başımaydım ve kalbim öyle acıyordu ki ölüm geldi aklıma. O an oracıkta ölecekmiş gibi hissettim. Bir çığlık atsam duyar mıydı acaba annem. Doğru ya, annem gitmişti. Ama biliyorum ki, böyle bir durumda olduğumu bilse muhakkak koşa koşa gelirdi. Bir yandan ayağa kalkmaya çalışıyor bir yandan da ölüm korkusu içinde kıvranıp duruyordum. Kalbimin sızısı mı, yoksa yalnız ölme korkusu mu daha acı vericiydi bilmiyorum. Gözlerim masadaki suya ilişmişti. Dizlerimin üzerinde sürünerek bardağı aldığım gibi diktim kafama, sanki hergün içtğim suyun kıymetini o gün daha çok anlamıştım. Biraz daha iyi hissedince suyun altına attım kendimi. Vücudum öyle titriyordu ki, buna aldırış etmeden oturdum suyun altına saatlerce düşündüm. Ve bir kez daha farkettim ki ben çok yalnızım...
