A Diamond's Patch

Chapter I

Diamond's POV:

"Ouch! Wth?!" Who dared to throw a rock on me?! He's gonna pay for this!

How did I know that it's a boy? Just because. O diba mala Quen?

"A-ay. Ano kamo? Wth? Hala! Bad yan! Galit Jesus!" See? It is a boy.

But wait.. Bakit parang bata magsalita? Am I talking to a child?

Pagtingin ko sa likod..

"Who are you?! Why are you here? What kind of specie are you? You look like a teen but you're acting like a child. You're.. weird." I said. Ang weird naman kasi diba?

"Sorry na nga eh! Huhuhu!" Hala?! Paiyak na yata to! Bad ka nga Aia! Magagalit Jesus!

Wth am I talking about?

"Fine! Fine! Stop crying and acting like a child. It's not cute, fyi." Sabay irap. Hindi ko na muna siya pinansin dun at natulala nanaman. Paiyak nanaman ako. Ang hirap pala ng ganito no? Iiwan ka nalang bigla ng taong mahal na mahal mo dahil lang sa hinala.

Hindi ko namalayan umuulan na pala. Pero nagstay parin ako. Sanay naman na akong manatili diba? Charot.

Pero yun nga, nanatili parin ako. Pero nagulat ako may tumabi sakin. Yung lalaki nanaman kanina. Tsk, ano kayang gusto nito? Di ko nalang siya pinansin dun at bigla siyang nagsalita.

"Hindi na kita papayungan, hayaan nalang nating makisabay ang langit sa ating mga luha." Wow deep. Nyetang to. Tagalog pala ha?! Bahala siya! Mageenglish ako!

"Stop expressing yourself through deep tagalog words. It hurts my head." I said. Not even looking at him.

"I'm not some kind of psychologist, but I can understand you. The way you act." Sabi niya nang nakatingin lang sa mga mata ko.

How? Is he a stalker or something?

"You can understand me? Ha, no one does. The way I act? It's.. Just me." I lied.

He looked at me with a smirk in his face. Did I say anything funny or what?!

"Why the hell are you smirking? Shut up. Mukha kang askal." Sabi ko at napatawa ako sa isip isipan ko. Damn Aia! You're such a meanie!

"Wow nagsalita ka rin ng tagalog. Tagalog ka lang, please. Nakakanosebleed ka naman eh." Sabi niya nanaman. Wow! Siya pa humingi ng favor ah?

"It's none of your business, doggy." Umirap nanaman ako at tumingin sa kawalan.

Naalala ko nanaman siya.

Lahat nag flashback. Ang sakit. Sobrang sakit.

Hindi ko namalayan umiiyak na pala ako. Salamat sa langit ah? Sinasabayan nga ang pag-iyak ko. Hindi naman ako mahina eh. Hindi ako iyakin. Pero bakit dahil sa isang lalaki, nagkaganito ang buhay ko? Ayokong umiiyak. Pero bakit?

Siguro nga kapag nagmahal ka, yung sakto lang. Kapag nagmahal ka, dapat mahal lang. Hindi mahal na mahal. Para naman kapag nasaktan ka, hindi mo sasabihin na, "ang sakit sakit"

Pero ano nga ba ang magagawa ko? Wala eh, nahulog ako. I fell so damn hard.

Wait, bakit bigla nalang nawala yung ulan? Pero sa kalayuan, nakikita kong umuulan pa rin.

"Shhh.. Wag ka nang aangal. Alam kong may problema ka. Kahit hindi mo sabihin, yung mga mata mo ang nagsasabi sakin." Niyakap niya ako. It felt like all of my broken pieces came back into a whole. Damn, what am I talking about? Ugh! Erase!

Pero dahil sa ginawa niyang pagcocomfort sakin, mas naiyak ako.

"Please, stay away from me. I hate it when someone comforts me.. It makes me wanna cry the whole day. Just please.." At umiyak nanaman ako. Bakit ganito ako? Masyado na akong iyakin.

Pero parang walang narinig 'tong lalaki na 'to. Mas lalo niyang hinigpitan ang pag yakap saakin. Is he deaf or just dense?

"So? Ano naman kung umiyak nang buong araw? May mawawala ba sayo? Wala naman eh, diba?"