Love, Lies, and Regrets (HOP Series #7)

Chapter 7.

Date Published: June 30, 2020

CHAPTER 7.

ZERO'S POV

Binabantayan ko siya habang nandito ako at nakaupo sa bench. Habang binabantayan siya ay napapansin kong inaakit niya ko.

Kapag 'to pinatulan ko bubuntisin ko 'to. She has no idea that I'm in love with her. I'm only watching her from a distance.

"Sabi ko maglinis ka at hindi ko sinabing landiin o akitin mo ko." Sabi ko. At agad siyang umayos at naglinis ng maayos.

Habang binabantayan siya ay nagsulat ulit ako ng poem at habang nagsusulat ay binabalik ko ang tingin ko sa kaniya.

"Bakit kasi kailangan pang maglinis as punishment eh? Pwede namang deduction na lang sa conduct or grade." Rinig kong reklamo niya.

"I can also tell Pain about that. Community service then deduction in grades and conduct." I told her at agad siyang napatingin sa'kin.

"How dare you, Zero! Baka gusto mong ipagkalat ko sa lahat ang tungkol sa pangka-kama mo sa kahit sinong babae?" Banta niya at ngumisi ako.

"Be my guest, Mandy. Don't act like you have no idea na alam na ng lahat ang tungkol diyan." Sagot ko naman.

"Shit. I hate you." Sabi niya. "Why are you so heartless? Both you and your twin brother? Bakit ba pinapahirapan niyo kaming mga babae?" Tanong niya.

"Because we don't care about your feelings. That's why we are heartless right?" I answered back at her. I'm being an asshole now towards the girl I love.

"Argh. Nauubos ang brain cells ko sa pakikipag-usap sa'yo." - Mandy.

"Bakit? May brain cells ka ba?" Naglakad siya palapit sa'kin at sinampal ako. Wala akong pinakitang emosyon sa kaniya at napa-atras siya.

"W-why you don't have emotions, Zero?" Takang tanong niya. "No way. Y-you're really a heartless bastard!" Bumalik na siya sa paglilinis niya.

Hindi ko na siya pinansin pa at nagsulat na lang ulit. Hindi ko alam kung bakit pero wala talaga akong naramdamang kahit ano nang sinampal niya ko.

~~~~

Maya-maya lang ay nakita kong tapos na siyang maglinis at tinignan ko ang buong paligid. Nang nakasiguro na kong malinis na ang lugar ay pinasok ko na sa loob ng bag ko ang notebook ko.

Naglakad na ko paalis at hindi na siya pinansin pa. May narinig akong yabag ng paa at alam kong sinusundan niya ko.

Ano ba meron sa magkapatid na 'to at pakiramdam ko ay dinadamay nila ako sa away nilang dalawa?

Pakiramdam ko rin ay parang nagpapaligsahan silang dalawa sa'kin? I'm not really interested with this.

Naramdaman kong niyakap niya ko sa braso ko at sinubukan kong tanggalin ang pagkakayakap niya pero ayaw talaga niyang bumitiw.

"What the fuck do you want now, Mandy? I'm not interested in your drama with your sister." I said sternly at her.

"Aw... How did you know about that?" Dismayado niyang saad. Well, hindi naman mahirap hulaan ang plano niya.

"You're too predictable, Mandy. What do you expect?" I asked coldly at tinanggal na ng sapilitan ang kamay niyang nakayakap sa braso ko.

Iniwan ko na siya doon at pumunta sa pwesto nila Pain at Margarette. Nang nakarating na ko sa pwesto nila ay nakita kong nag-uusap sila ng seryoso.

Nang napansin nila ako ay tinapos na agad nila ang pag-uusap nilang dalawa. Kumunot ang noo ko pero hindi na ko nagtanong.

Baka mahalaga 'yong pinag-uusapan nila at ayaw nilang may maka-alam na iba kaya hindi na ko interesadong magtanong.

"Are you finish now? Let's go home." Pag-aya ko at tumango si Pain. Kinuha na niya 'yong bag niya at napatingin sa magkapatid.

Sumunod pala si Mandy sa'kin nang hindi ko napapansin. Naglakad na kaming dalawa ni Pain paalis at naramdaman kong sumunod 'yong dalawa.

"Are you free for tomorrow, Chain?" Napa-isip ako sa tinanong niya. "Yeah, why?" Sagot ko. "Come with me. We're going somewhere." Tumango ako.

"Just make sure na hindi ako maiinis sa'yo." Sagot ko at nakita kong ngumiti siya ng onti. This is the first time that I saw him smile.

"Just wait and see." Sagot niya at tuluyan na kaming umuwi sa condo namin. Hindi rin naman sila nauwi sa bahay kaya hindi na kami umuwi doon.

~ NEXT DAY ~

Nandito kami sa harap ng kompanya at agad kong sinamaan ng tingin si Pain. Hindi niya ko pinansin at naglakad lang papasok.

Wala akong nagawa kundi ang sumunod sa kaniya at pumasok na din sa loob. Pagkapasok naming dalawa ay agad na nagsiyukuan ang mga empleyado sa'min.

Hindi namin sila pinansin at pumasok sa elevator. "What are we doing here?" Tanong ko agad nang sumara ang pintuan ng elevator.

"Nothing. Just doing a favor for you. I know that you want to see mom but just shy to say it." Sagot niya.

Bumukas na 'yong pintuan at sumunod ako sa kaniya nang lumabas na siya. Binuksan niya 'yong pintuan nang meeting room at pumasok kaming dalawa.

Nakita namin sila mom at kasama nila sila lola Alena. Napatingin silang lahat sa'min at agad na napangiti.

Lumapit si mom sa'kin at niyakap ng mahigpit. Dinamdam ko ang yakap niya pero hindi ko siya niyakap ulit pabalik.

"I miss you anak." Bulong niya sa'kin. "Stop lying. If you really miss me, you're going home and you'll prioritize me." I said.

I tried acting cold in front of her but I can't. Or should I say, nasanay na kong maging ganito sa tuwing nagki-kita kami.

"Anak..." Tinignan niya ko. I feel pain when she's giving me that kind of look. I can't stop feeling broken whenever she's giving me that look.

Wala siyang sinabi pero hinalikan niya ko sa noo ko. Napayukom ako ng kamao para hindi ako bumigay.

"Please wait for us." Bulong niya. "Tatapusin lang namin 'tong problema." Dugtong niya pa. "Bakit hindi na lang kayong umuwi habang may problema pa?" Tanong ko.

"Kung may problema, pwede naman kaming tumulong." Dugtong ko pa. "Ayaw naming mapahamak kayo." Sagot niya.

Nawalan na ko ng pag-asang pauwiin siya. Lumayo na ko mula sa kaniya at naglakad na palabas mula sa meeting room.

Pumasok na ko sa elevator at magsasara na sana ang pintuan nito nang nakita ko si mom na humarang doon at pumasok.

"Anak, please tell me, what's on your mind?" Tumulo na 'yong luha ko nang narinig ko 'yong tanong niya.

'Yan lagi ang tinatanong niya sa'kin simula no'ng bata ako sa tuwing ramdam niyang may problema ako o kaya may mga bagay na ako na hindi ko masabi sa iba.

"I want you home, mom. I miss you so much." That's the time that I removed my mask to tell her my real feelings.

"Don't you know what it felt like na lagi kang wala? Nasanay ako na sa tuwing gumigising at umuuwi ako, nandoon ka."

"Ikaw 'yong lagi kong nakikita agad. Sa'yo ako sanay mom kaya minsan nga gusto kitang awayin sa tuwing ayaw mong umuwi."

"I want you to go home. It's okay to prioritize your fucking business as long as umuuwi ka pa rin." Wala akong narinig mula sa kaniya.

Wala siyang sinabi pero nakita kong umiiyak siya. Niyakap niya ko ng mahigpit at niyakap ko na siya na pabalik.

"That is the reason why I'm acting so cold in front of you. Para umuwi ka, para malaman mong may problema." Bulong ko.

"I'm so sorry." 'Yon lang ang sinabi ko at hinalikan niya at ulit ako sa noo.

•••• END OF CHAPTER 7. ••••