The FameGame

1 - Een gek pauze-bericht

Hoofdstuk 1 - Een gek pauze-bericht

{ Emily }

 “BLEEEEEEEEEEEEEEEP BLEEEEEEEEEEP BLEEEEEEEEEEEP” hoor ik naarst me. “Oké, stop maar weer.” Zeg ik alsof het ding me kan horen. Pff, weer school vandaag. Het weekend was gezellig, we zijn samen met de nieuwe minister, Jean-Paul, en zijn gezin wezen uiteten. Hij had een aardige dochter van mijn leeftijd, Sofia. Maar ja, nu even geen tijd om daar over na te denken, ik moet me klaarmaken voor school! Ik loop naar mijn badkamer - ik heb er een voor mezelf alleen – en ik zet de douche aan. Ik loop de douche in en was mezelf. Als na tien minuten klaar ben, ligt er een handdoek en een badjas voor me klaar. Heeft vast een van onze hofdames net gedaan. Oh ja, voor als je het nog niet wist, ik heet Emily Rosanne Adams en mijn vader, Nathan Adams, is de president van de VS.

Als ik me af heb gedroogd en mijn haren heb gevlochten loop ik naar mijn inloopkast. Ik zie dat een hofdame al een outfit heeft neergehangen op de paspop. Een heel chique jurkje met ouderwetse bloemen er op. Wowie, ik wist niet eens dat ik die had, maar ik vind het om eerlijk te zijn een lelijk ding dus ik hang het netjes terug bij mijn rek met jurkjes. Ik pak een lichtblauwe skaters-skirt met daarboven een witte crop top met de tekst ‘2 cool 4 school’ er op, in zwarte letters. Ook doe ik mijn witte all stars aan. Tot slot voeg ik er nog wat accessoires aan toe. Ik kijk tevreden in de spiegel. Zo zie er een beetje normaal uit, zoals alle tieners.

Er wordt op mijn deur geklopt. Dat zal vast mijn visagiste zijn. “Holly, ben jij dat?” vraag ik toch maar even voor de zekerheid. “Ja, dat ben ik!” Hoor ik de stem van Holly achter de deur zeggen. Ik glimlach en open de deur. “Hi, lekker geslapen?” vraag ik. “Ja hoor! Jij?”

Ik mag Holly. Ze is maar drie jaar ouder dan mij en ze zegt tenminste geen ‘u’ tegen me, maar gewoon ‘je’ of ‘jij’. Ik bedoel, ik ben pas 15. Wie zegt er nu ‘u’ tegen een vijftienjarig kind?

Ik zeg tegen Holly dat ik ook lekker geslapen heb en Holly begint snel met mijn make-up. Dat is echt een groot voordeel aan het kind van de president zijn, je hoeft zelf je make-up niet te doen. Maar ja, dat is een van de weinige voordelen. Ik heb dan misschien wel een supergrote kamer met een enorme inloopkast en ik krijg alles wat ik wil, maar mijn ouders hebben nooit tijd voor me. Ze reizen elke dag en zijn nooit thuis. Om eerlijk te zijn voelen mijn hofdames nog meer als familie dan mijn ouders. Dit weekend waren ze na vijf weken eindelijk weer een weekendje thuis. Maar dan hebben ze alsnog geen aandacht voor me, ze praten alleen maar met van die belangrijke mensjes.

Zelfs mijn zusje zie ik niet supervaak. Natuurlijk wel een paar keer in de week, maar haar slaapkamer is drie verdiepingen hoger dan mijn kamer en zij moet natuurlijk ook gewoon naar school, maar ze hoeft pas een half uur later op school te zijn dan mij, dus ik zie haar ’s morgens nooit. ’s Middags maakt ze altijd huiswerk op haar kamer. ’s Avonds eet ik vaak met wat hofdames of alleen.

“Vind je het mooi?” zegt Holly na tien minuten, als al mijn make-up erop zit. Ik kijk in de spiegel. Wauw, ik zie er geweldig uit, al zeg ik het zelf. Ik heb niet al te veel make-up op, zoals al die lelijke opmaaktutjes, maar het ziet er alsnog heel mooi uit. “Dank je, Holly. Het is prachtig.” Ik schenk haar een glimlach.

Ik loop naar beneden. Mijn slaapkamer, badkamer, inloopkast en zitkamer zitten gelukkig op de eerste verdieping, dus hoef ik maar een trap af. De kok heeft twee pancakes en een heerlijk croissantje voor me klaar gemaakt. Ook staat er wat jus d’orange voor me klaar. Yum!

Ik loop met mijn bordje en mijn glas naar het keukeneiland en ga op een barkruk zitten. Als ik mijn eten op heb, loop ik weer naar boven om mijn tas te pakken, die ik gisteravond al heb ingepakt. Ik trek mijn iPhone van de lader en doe mijn ananas-hoesje eromheen. Ja, voor als je het nog niet wist, ik spaar hoesjes. Ik heb er nu al een stuk of 14. Tja, ik ben gewoon een beetje raar.

“Emily Rosanne?” naast me hoor ik Lucia, de baas van alle hofdames, tegen me praten. Ik kijk haar aan. “Uw taxi staat al voor de deur.”

“Ehm, oké. En, Lucia? Noem me alsjeblieft niet Emily Rosanne, maar gewoon Emily of zo. En noem me geen u. Dit heb ik al vaker tegen je gezegd maar je luistert niet. Bye!” zeg ik terwijl ik met mijn hand zwaai. Ze kijkt me verontwaardigt aan. Ik reageer niet en doe mijn jas aan.

Ik loop de taxi in en wacht tot we bij mijn school aankomen. Tjanne, mijn beste vriendin, staat al op me te wachten. Ik stap uit de taxi en geef haar een knuffel.

“Hey, fijn weekend gehad?” vraagt ze aan me.

“Ja, was echt zo nice! We hebben in een chique restaurant gegeten met die nieuwe minister en zijn gezin. Pfff, dat restaurant was echt té chique. Omdat mijn vader president is en zo hadden ze het hele restaurant versierd. Wat een uitslovers. Geef mijn maar de McDonalds!” zeg ik terug.

“Haha, Em, je hebt echt een cool leven.”

“Ach, valt wel mee joh.”

We lopen naar onze lockers. Ik heb een knalroze – natuurlijk. Als je hem openmaakt zie je drie plankjes en aan de binnenkant van mijn deurtje hangt een spiegel, een bakje met wat make-up en een kapstok. Ik hang mijn jas op aan het haakje, kijk even in de spiegel of ik er nog goed uitzie en leg mijn gymtas op een plankje. Ik sluit mijn locker en loop naar Tjanne.

“Woah, Tjanne, je ziet er echt awesome uit!” zeg ik, nu ze haar jas uit heeft gedaan.

Ze heeft een wit oversized shirt aan met het logo van Starbucks er op. Ook heeft ze een kort spijkerbroekje aan en ze heeft Dr. Martens aan.

“Aw, dankjewel, jij ook!”

Ik glimlach en samen lopen we naar het klaslokaal. We gaan naast elkaar zitten.

“Eh, wat hebben we eigenlijk?” vraag ik aan Tjanne.

“We hebben wiskunde.” Ik hoor de stem van Hanna, de vreselijke nerd uit de klas, achter me tegen me praten. “Dom kind.” Zegt ze er heel zacht achteraan, net iets te hard dan bedoeld was volgens mij, want ik hoorde het.

“Wat zei jij? Je hebt het hier wel tegen het kind van de president, Hanna George.” Zeg ik met een arrogant toontje tegen haar.

Ze kijkt me verschrikt aan en haar hoofd wordt helemaal rood van schaamte. “Eh, sorry, het spijt me!” zegt Hanna vlug.

Tjanne grinnikt. “Wat een bange tomaat.”

De rest van de lessen verlopen tamelijk saai.

Als het pauze is gaan Tjanne en ik aan een tafel zitten. Al snel nemen onze andere vrienden en vriendinnen plaats, die in een andere klas zitten.

Wij zijn best populair met zijn alle, want zoals ik het kind van de president ben, zijn andere weer het kind van een of andere minister en sommige zijn kinderen van televisiemakers.

Tjanne heeft niet echt een bekende familie of zo, maar met haar had ik gewoon meteen een klik en het is echt niet zo dat er alleen ‘beroemde’ kinderen bij ons mogen zitten.

“Wil je mijn Mars?” vraagt Tjanne aan me.

“Of wil je een donut van mij, schatje?” vraagt Kay terwijl hij met zijn wenkbrauwen op en neer gaat.

Ik rol met mijn ogen. Kay is echt verliefd op me of zo. Hij slooft zich altijd zo uit. Pfff, ik moet niets van hem hebben. Hij is de zoon van de baas van de televisiezender PL4, en een enorme uitslover. Maar ja, nu biedt hij me een donut aan. Ik hartje donuts.

“Sorry Tjanne, maar tegen een donut kan ik geen nee zeggen.” Zeg ik lacherig en ik neem de donut van Kay aan.

Als we terug naar het lokaal lopen zegt Kay nog snel: “Na school bij het fietsenhok, ik moet je even iets zeggen.”

Verward kijk ik hem aan maar dan sleurt Tjanne me al mee naar het lokaal.

Heey lieve lezers ♥

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk een beetje leuk vonden !

Sorry sorry sorry dat het zo lang duurde voordat 'ie online kwam, maar mijn laptop was een beetje stuk en toen kon ik niet verder schrijven... gelukkig is hij weer gemaakt en kan ik weer gewoon hoofdstukken online zetten!

Tot de volgende keer!

Bubaaaii, xx