Gece yarısı ve ben dolunayı izliyorum pencere arkasından. Gecenin o ürkütücü sessizliğiyle kayboluyorum günden güne. Ailemi gödüm kendi ellerimle 18 yaşımdayken. Tam üç sene geçti üstünden ama hala bir değişiklik yok o günden bu güne. hayat o zaman karardı benim için .. Tıpkı bir gece gibi içimde her türlü felaket var karanlığımla saklıyorum onları dahada gömüyorum içime.. Belkide bu yüzden geceyi çok seviyorum çok benziyoruz birbirimize. Hiç bir şeyi göstermez ama içindeysen karanlığın yavaşça alışırsın görmeye başlarsın..
Sessizlik ne kadar da ürkütücü geliyor insana dimi oysa bana dostluk geliyor aklıma gece denilince.
Çünkü hiç bir zaman sen ağlarken o gülmez yada sadece susar dinler seni.
En sevdiğim yanı bu işte..
bende evde oturuyorum tüm gün kitap yazıyorum kaderime.
Herneyse fazla bunalttım sizleride asıl hayatıma başlıyorum artık gözyaşalrı akıtabilirimde gecenin karanlığına gömebilirmde sizi..
S.Krgn
