avocados at law • matt murdock&foggy nelson [college AU]

𝑃𝐴𝑅𝑇 𝑇𝑊𝑂 - escape from irony of fate

▾ ▾ ▾

Fantastik canavarları andıran seslerle inlemeyen küçük midesini doyurmak için öğle arasında kantine inmil Marilyn Stark, yemekhaneye bitişik kantinde ilerlerken gergindi.

Zaten sürekli kaygılı bir insan olarak bu kalabalıkta ilerlemek ona eziyet gibi geliyordu. Ama yemek yemeliydi çünkü sonradan acıkacaktı ve kısa teneffüsünde bu açlıkla uğraşmak istemiyordu. Cebine sıkıştırdığı parasını çıkarıp eline aldığında kantindeki sıraya girdi. Öğrenciler hızlıca ilerliyor ve sipariş ettikleri şeyleri alıyordu.

Sıra kendisine gelirken aklındaki kelimeleri çevirdi ve karşısındaki orta yaşlı adama parayı uzatırken bir tost ve kutu kola istedi. Dakikalar içerisinde, bir kağıda sarılı sıcak ve içi dolu tostuyla diğer elinde tuttuğu soğuk kolasıyla ilerlerken kantindeki boş masalardan birini çoktan gözüne kestirmişti. Zaman kaybetmeden renkli sandalyeye yerleşti ve elindekileri masaya bırakırken en azından şimdilik yalnız olduğu için sevindi. Sonradan öğrenciler gelip masaya oturabiliyorlardı ve o arkadaş grubunun arasında yabancı olarak oturan Marilyn sürekli içinde yeşeren garip hissiyatın tetiklediği düşünceleri bastıramıyordu.

Omuzlarına inen dalgalı saçların arasına yüzünü gömmüş genç kız, kalabalık içerisinde bulunmaya alışık değildi. Hayat bu kalabalığın ortasında işini sürdürmeyi zorunlu kılıyordu ancak Marilyn ergenliğini kendi odasında, hayal dünyasının uçlarında geçirirken bunun farkında değildi. Ergenliğinde kimse ona yaşamın şartlarının en vurucu noktasının bu olduğunu söylememişti. Kendisini ana kaptırmakta başarısız biriydi ve bunu deneyimlemek hoşuna gitmiyordu. Yetişkinlik hayatının en zor evresi olarak önünde uzanıyordu ve kimse ona hazır olup olmadığını sormadan bu yolda adımlıyordu.

Tostundan aldığı küçük ısırıkla yerinde sinmemeye çalıştı. İçinde fırtınalar kopuyordu belki de ama bunu belli etmek istemiyordu. İnsanlara dik duruşunu sergilemesi gerektiğini yüzlerinden akan sinsi bakışlarda daha iyi anlıyordu. Kolasından aldığı yudumu ağzında ıslanmış ekmek parçasıyla yutarken gözlerini masasında tuttu.

İlk iki ders tanıştığı Matt ve Foggy'i yemekhanede veya kantinde pek görememişti. Sarışın oğlan ödev yaparken ona sırf soyadıyla ilgili soru sormuştu ve Marilyn Stark soyisminin kendi kişiliğinden daha çok ilgi çekmesinden nefret ediyordu. Zengin bir adamla alakasının olmamasına rağmen aynı soyadı sadece aptalca bir tesadüften dolayı paylaşmak onu zorluyordu.

Tostunu küçük ısırıklarıyla yemeyi sürdürdü. Sessizliğinde boğulmak üzereyken ve gittikçe insanların seslerinden daha çok koparken masasındaki sandalyeler çekildi ve iki kişi oturdu.

"Neden yalnız oturuyorsun?" gözlüklü genç sopasına ellerini yaslarken yüzünü ona çevirip sormuştu. Bu kişi Matt Murdock'tan başkası değildi.

Marilyn şaşkınca bakınırken Foggy elinde tuttuğu abur cuburları masaya yığdı. "Yumulun ezikler!"

Matt bir krakeri nazikçe seçip yığından çekerken Marilyn tostundan aldığı ısırığı yutamamıştı bile. Şaşkın ördek gibi bakınmaya devam ediyordu.

Foggy o yığından bir bisküviyi alırken çikolatalardan birini de kapıp havada Marilyn'e doğru fırlattı ancak pek nereye attığına bakmamıştı. Çikolata genç kızın burnuna çarpıp kucağına düştü.

"Ops! Bunun için üzgünüm!" genç kıza bakarak masumca ellerini kaldırdığında Marilyn burnuna çarpan çikolata pakediyle şaşkınlığını yitirmiş görünüyordu.

"Şey... sorun değil Foggy." bacaklarının üzerindeki pakedi alıp yavaşça masaya bırakırken elindeki tostu işaret edercesine kaldırdı. "Bunu bitirdikten sonra yiyeceğim."

Sarışın oğlan sevinçle gülümsedi. Tuttuğu bisküvi pakedini pek fazla sıkmadan ellerini iki yana doğru açtı. "Çöplüğümüze hoşgeldin Stark."

Marilyn onun bu mutluluğuna gülümsemeden edemedi. Kendisini bu iki kişi arasında daha iyi hissediyordu ve Foggy gerçekten eğlenceliydi. Belki de insanlarla arasına bu kadar mesafe koymak sandığı kadar yararlı değildi. Ördüğü kalın duvarların arkasında arkadaş olabilecek en iyi insanları da bıraktığını ona fark ettiren Matt Murdock ve Foggy Nelson olmuştu. Onlara teşekkür etmesi gerekiyordu, hem de defalarca. Yalnız bırakmadıkları için.

Onlar konuşurken ve Foggy espiriler patlatırken tostunu bitirip çikolatasına geçti. Bir parça çikolata ağzındaki yerini almıştı ki masanın üzerine yığılmış abur cuburlardan biri havada fırlatılıp tutularak bir başkası tarafından alınmıştı. Bu kişi ise yakışıklı, milyoner ve playboy Tony Stark'tan başkası değildi.

"Damak zevkinin bu kadar iyi ve cebinin bu kadar çok dolu olduğunu bilmezdim Nelson." pakedi açıp içinden bir drajeyi aldı ve ağzına attı.

Foggy bitirdiği bisküvisinin çöpünü masaya bırakırken karşısındaki gence çekingence bakıyordu. Matt ise, her zamanki gibi özgüvenliydi.

Tony bir sandalye çekip oturduğunda onu ifadesizce izleyen genç kızın yüzüne baktı. "Okuldaki diğer Stark sen olmalısın ama seni tanımıyorum."

Marilyn sinirlerinin gerildiğini hissetti. "Soyisim benzerliği."

Drajelerini gamsızca yiyen genç aldığı cevap karşısında şaşırmış göründü. İşte bu gerçekten nadir gerçekleşen bir durumdu ve Foggy buna şahitlik ettiği için şanslı hissediyordu. Matt oluşan sessizlikte boğazını küçük öksürüğüyle temizledi ve konuştu. "Ben de senin buralara uğradığını bilmezdim Tony. Artık dışarısı ilgini çekmiyor mu?"

Ağzında çiğnediği drajeleri yutmadan önce Tony Matt'in yüzüne baktı. "İkinci bir Stark olduğunu duymak ilgimi çekti. Kim olduğunu görmek istedim."

Gözlüğünü düzeltirken hafifçe yüzünü kırıştıran kızıl kahve saçlı genç sanki emin olmak ister gibi soruyordu. "Sanırım şu an karşında oturuyor ve onu gördün."

"Aman be, misafirperverliğiniz gözlerimi yaşarttı." Tony pakedi masaya bırakırken yerinde doğruldu. Marilyn sessizce olanları izliyor ve gencin ne diyeceğini merakla bekliyordu.

"Her neyse, eğer bir sorunun olursa bana gel Marilyn. Kan bağımız bile olmayabilir ama Stark adını ışıltılı tutmalıyız." ardından Matt'in omzuna birkaç kez vurdu ve oradan yavaş adımlarıyla ayrıldı.

Arkasından bakan Foggy hayranlığını yüzündeki ifadeden silememişti. "Bu başıma gelmiş en havalı şey olabilir."

▾ ▾ ▾