Korkak |boyslove

B1'Korkak

Ben Ege Han.

Size kendimden bahsedeyim.

Korkak, sessiz, inek bir öğrencinin tekiyim. Kendimi bildim bileli böyleyim.

Ha birde gayim. Tabi bunu bazen düşünmekten bile korkuyorum. Çünkü korkağın tekiyim çünkü ölmek istemiyorum çünkü sırf lanet kalbime sahip çıkamadığım için eziyet görmek istemiyordum. Bu benim kararım ve ibne diye anılmaktansa sessizce bir kenarda hayatı izlemek benim için kafi.

Korkağım, başıma geleceklerin hesabını yapmış ve bunları kaldıramayacağımı düşünüp her zaman ki gibi sessiz kalmıştım.

Bazen ben neden normal değilim diye düşünürdüm. Neden arkadaşlarım yoktu neden okulun en güzel kızıyla sevgili değildim. Neden bana böyle bir hayat bahşedilmişti ya da bu hayatı yaşamaya zorlanmıştım.

Bir kere escinsel olduğum bilinse ailem beni reddeder, sahip olduğum tek insanları kaybetmekten korkuyordum. Bazen televizyonda, dergilerde bir erkeği incelerken beni yakalayacaklar diye ödüm kopar hemen değiştirirdim.

Benim adım Ege Han.

Ben korkağım. Ve sahip olduğum şeyleri kaybetmekten korktuğumdan sahip olabileceklerimi her zaman elimin tersiyle ittim.

Öğle teneffüsündeydik ve yarım saattir kantin sırası bekliyordum. Aslına bakılırsa teneffüsün ilk dakikası buradaydım lakin kaynak yapıp duruyorlardı ve bende ses çıkaramıyordum. Sessizce bir köşe de tüm okulun yemeğini almasını bekliyordum.

Birkaç dakika sonra zilin çalmasına beş dakika kala sonunda yemeğimi alabilmiş kantinin en uç köşesine oturmuştum.

Ben böyleydim kimseye ses çıkartamıyordum. Bana bakıp alay ettiklerinde cevap vermek yerine sessiz kalmayı tercih ediyordum. Kimse bana karışmadığı sürece sıkıntı yoktu. Daha doğrusu birisi bana karışacak olsa ne yapardım bilmiyordum.

Kantine okulun belalı tipi Kağan giriş yaptığında hızlıca yemeğimi çöpe atıp kantinden çıkarken benden ayrılmayan gözleriyle titremiştim. Ben kantinden çıkana kadar tek bir saniye bile ayrılmamış ondan korktuğum için kaçtığımı farketmişti.

Ondan korkuyordum çünkü ona bulaşan ölmeyi bile istiyordu. Kağan kantin sırasında önüne geçen çocuğu bile dövmüştü ya da merdivenlerde yanlışlıkla kolları sürtüştü diye. Kızları asla dövmezdi ama sözleriyle dövmekten beter ederdi.

Kağan Ilgaz kimsenin bulaşmak istemeyeceği bir tipti ve bana öyle bakması hiç hayra alamet değildi.

Sınıfıma çıkıp en arka köşeye geçip coğrafya dersinin kitaplarını çıkartıp kendimi derse hazır etmiştim. Eşit ağırlık öğrencisiydim çünkü biyoloji bana göre değildi ya da fizik.

Yanıma Barış geldi. Adını biliyordum ama onun benim adımı bilmediğine emindim.

"Hey çocuk coğrafya ödevini yaptın mı?" Evet dercesine kafamı sallayıp defterimi çıkartarak önüne koydum. "Tamam benim yerime yazarsın diye düşünüyorum" tamam dercesine kafamı sallayıp önüme koyduğu deftere yazdıklarımın aynısını geçirmeye başladım.