NAKUBLING PANGAKO | ANDREI E. LIGTAS

Una

Bago lang natapos noon ang iskwela laking pasalamat ko dahil ako at ang aking nobio na si felippe ay natapos narin kami sa ika apat na baitang. Si Felippe ang lalaking napaka mahal ko, noon paman sabay na kaming sumpaan na hindi iiwan ang isat-isa ano man ang mangyari , araw-araw kami ng aking mga kaibigan pumupunta sa may sapa upang maglaba at pagkatapos namin maglaba nag kakantahan kami at kapag ang haring araw ay pataob na sabay kaming maglalakad patungo sa aming mga bahay ngunit si Felippe inihahatid niya ako sa amin , isang araw may naganap na sayawan sa amin at lahat ng kabataan noon nagagalak at dali dali naman akong nag ayos sa aking sarili at hinanda ko ang aking sarili sa sayawan nagbihis ako ng pinaka maganda kong damit na ibinigay sa akin ng aking ate at ramdam ko nga noon ako pinaka magandang dalaga . At pumunta na nga kami ng aking mga kaibigan sa sayawan pero nagtaka ako bakit wala si Felippe kaya tinanong ko ang aking kaibigan.

Rosita: San nga pala si Felippe bakit hindi kayo nag sabay papunta sa amin?
Leah: Oo nga saan nga ba si Felippe?
Rosita : Puntahan kaya natin siya sa kanila?
Andres: Sus wag na baka gabihin pa tayo doon.
Rosita: Sge wag nalang.

At nagpatuloy kaming lumakad hanggang nakaabot sa sayawan, ako ay namangha noon sapagkat ang sayawan ay napaka ganda at napaka daming tao ilang saglit lang nagsimula na ang sayawan ngunit si Felippe ay wala pa, naiinip na ako dahil ako nalang natira sa upuan dahil lahat ng kasama ko ay isinayaw na, gusto ko nang umuwi dahil marami nang lamok ang kumakagat sa akin ngunit pagtingin ko sa aking gilid nakita ko sa Felippe naglalakad papunta sa akin ang gwapo niya noon at ang oras ay parang bumagal parang meron kami sa isang teleserye, at binagyan niya ako ng bulaklak, ang paborito kong bulaklak at inanyaya niya akong sumayaw. Habang sumasayaw kami biglang huminto ang kanta at pinalitan ng aking paburitong kanta na pinamagatang can't help falling in love by: Elvis Presley at dahan dahan kaming sumayaw ang kanyang kamay ay inilagay niya sa aking baiwang at ang kamay ko naman inalagay ko sa kanyang balikat habang kami ay sumasayaw sinabi ko sa kanya ang matagal ko nang tinatago.

Rosita: Felippe may dapat kang malaman, paumanhin kong ngayon lang ako nagka lakas ng loob upang sabihin ito sayo.
Felippe: ano yun Rosita? Ano ang dapat kong malaman?
Rosita: sabi kasi ni mama na lilipat na raw kami sa cebu.
Andres:bakit?
Rosita: upang mas malapit raw kami kay papa upang mabuo raw ang aming pamilya.
Felippe:ganun ba paano naman tayo? paano na ang ating sumpaan na hindi tayo mag hihiwalay?
Rosita:hindi ko to ginusto felippe pero dapat, dapat ko itong sundin kasi para rin ito sa ika bubuti ko sa ika bubuti ng aking pamilya.
Andres: kung ganon wala tayo magagawa ang magagawa lang natin kailangan natin magpa katatag. Kailan ba ang inyong pag alis?
Rosita: sa ikalawang linggo ng marso
Felippe:kung ganon dapat sulitin natin ang mga araw hanggat magkasama pa tayo.

Sinulit namin ang mga araw na pwede pa kaming magsama at dumating ang araw kung saan kailangan nanamin umalis maaga ako gumising upang sa ilang sandali makita ko si Felippe

Rosita: Felippe paalam palagi tayong magsusulatan ha! wag mo kong kalimutan, lalo na sa lahat wag mong kalimutang kumain at kapag pawis kana magbihis ka nang damit. Hayaan babalik ako dito wag mong kalimutan mahal na mahal kita
Felippe : Ikaw rin wag ka magpalipas nang gutom alagaan mo ang iyong sarili at paligi mo ring tandaan mahal na mahal kita at hihintayin ko ang iyong pagbalik.

At ulamalis na si Rosita.