Vengeance

Chapter 13

Fighting

"Hindi ka pa ba nagpapatawad?" Jane

Nahinto ako sa tanong ni Jane, hindi pa nga ba? Ano ba ang nagawa niya para patawarin ko siya.

"Hindi niyo alam ang sakit"

"Bakit hanggang ngayon ba masakit paren? Oh hanggang ngayon mahal mo pa?" Nanlaki ang mata ko sa tanong ni Jane.

"Bakit mo ko natanong ng ganyan, of course not!"

"Then forget and forgive. It easy to forgive when you forget, so forgot everything... the pain, and then.. one day you'll realize that you forgive." Si Jane,

Tumingin nalang ako sa paanan ko. Hindi ko alam, hindi ko kaya? O baka kaya ko, hindi ko lang talaga matanggap.

Nanatili kaming tahimik ng may magdoorbell sabay-sabay kaming tumingin at nag-abang sa pinto. Hindi nagtagal ay pumasok si Nana kasunod si Lucas. Agad nagtama ang paningin naming dalawa. Naputol naman ang tingin ko ng makita ko ang nasa likod niya.

"Can we talk?" he asked, nanatili naman akong nakatingin sa likod niya.

Lumingon din siya rito kaya't inilipat ko na sa kanya ang tingin ko.

"Yung tayong dalawa lang?" tanong niya ulit ng hindi nakakuha ng sagot sakin.

Tumango ako at tumingin sa mga kasama ko. Tumalikod na ako at nauna sa kanya. Narinig ko namang nagpa-alam si Lucas sa girlfriend niya.

Nasa patio na kami ng huminto siya. Hinarap niya ang malaking pool na nandito.

"May balak kang dalin ulit sa Canada si Yce?" tanong nito sakin.

"Yun ang makakabuti sa kanya."

"Pero hindi mo pinaalam sakin."

"Kailangan pa bang ipaalam sayo? Ang pagkakaalam ko kasi, last time na nagpunta ko sa Canada kasama ang anak kong nasa sinapupunan ko, wala kang pakialam." Sarcastic ko dito.

"Naguguluhan ako noon"

"At ngayon? Hindi na?"

"Sam, si Yce yung pinaguusapan natin."

"Si Yce nga,"

"Stop bringing the past,"

"Hindi ako ang nagbabalik, maybe you."

"Sam, my concerned was Yce."

"Aalis na kami, Lucas. Maybe two weeks nalang kami dito."

"You decided without asking my permission?" He asked.

"Yes, Of course I can decided. Tutal it's for his health."

"I can go with you both."

"Kaya namin,"

"Pero anak ko siya Sam"

"Anak ko rin siya, ako ang nagluwal!"

"Ako ang bumuo"

"I can't believe on you... Walang patutunguhan to!"

Tatalikuran ko na sana siya ng pagharap ko sa pintuan ay nakahilig sa hamba si mommy na tatawa-tawa.

"Can't believe sa mga pinagsasabi niyo. For real? Yan ang usapan niyo, oh.. I'm sorry to accidentally heard your convo" Si mommy.

"I'm sorry tita,"

"No, It's okay" pagbabalewala ni mommy. "If you want dun muna si Yce sayo, hangga't hindi sila nakakaalis." Mom suggested.

"No!?" Mabilis kong wika.