οι δαίμονες μου

προς Λεμεσό..

Το δάκρυ κυλά
και μίλα σιωπηλά.
Ακούει τη σπίθα
κι υπάρχει η ελπίδα.

Γεννάει τη μέρα
κι ακούς καλημέρα
από πέρα μακριά.
Ελπίζεις σε κάτι
και βλέπεις το χάρτη
ξανά και ξανά.

Τα μάτια της νιώθεις
στο βλέμμα της χάνεσαι.
Θελεις να ζησεις
ξεκινάς, την αισθάνεσαι
να αναπνέεις μαζι της
πάνω της να ακουμπήσεις
και φιλί να ζητήσεις.

Ορίζεις τη μέρα
να πεις καλημέρα
να δεις την ομορφιά της
και να φύγεις μακριά της
με πόνο βαθιά.
Σε κάποιο ταξίδι
σε αργό παραμύθι
να σβήσεις αργά.

Να δύσει ο ήλιος
να σβήσεις στο πλήθος.
Να κλάψεις.
Γιατί.

Φωνάζεις εσύ
και πνίγει στο τέλος
η άδεια πνοή.