Merhaba,
Nasılsın? İyi misin? İyi ola biliyor musun? Hatırlıyor musun her şeyi ? Unutabiliyor musun? Dinliyor musun? Görüyor musun? İzliyor musun beni, bizi, etrafımdakileri?
Ben iyi değilim. İyi olamıyorum. Hatırlıyorum her şeyi. Unutamıyorum. Duyuyorum. Görebiliyorum. Her şeyi görebiliyor ve duyabiliyorum. Ama konuşamıyorum, bağıramıyorum, ağlayamıyorum.
Ben yaşayamıyorum.
Sen gittin. Ben hala buradayım.
Keşke diyorum bazen, keşke konuşamadığım gibi duyamasam da, göremezsem de.
Ama lanet olası bu cehennemde yalnız yanacağım. Bunu biliyorum. Bunu çok iyi biliyorum.
Hani bir tartışma konusu var ya. Giden mi yoksa kalan mı çeker acıyı diye.
Kalan çekermiş. Kalan çekermiş acıyı. Bundan eminim. Çünki iliklerime kadar hiss ettim.
Bir keresinde sana sormuştum 'İntihar çıkış yolu mu?'diye. Sende küçük elimi avucuna alıp o güzel dudaklarını bastırmıştın oraya. Bana buruk gülümsemenle bakmıştın.' Kaçış yoludur. 'demiştin net bir şekilde.
Zaten senin söylediğin yalanlar bile bana doğru ki. Yalan olduğunu anlasam bile.
Sen, küçük bir kız çocuğunun hayaliydin.
Sen, masada yemek yerken dudakları titreyen o çocuğun elini masanın altında tutan şefkattin.
Sen, aslında çok kırılgan ama aynı zamanda çok güçlü, hem utangaç hem sokulgan, hem kızgın hem sevgi dolu, hem güzel bir eş hem tutkulu bir iş kadını, hem çocuklarının annesi hem de onların en yakın arkadaşıydın.
Sen, hem bana gitmeyeceğini söyleyen hem de bedenini toprağa, ruhunu gökyüzüne bağışlayan kadındın.
Sen, gül kokulu satırlar barındıran kafasına tümör illeti düşmüş, çaresiz bir anneydin.
Sen, son nefesini ciğerlerine doldururken, beni güldürmek için şaka yapmaya çalışan o muhteşem kadındın.
Sen annemin asla olamayacağı kadındın..
Sen, benim olabileceğim ve olmak isteyeceğim her şeydin teyze..
27.10.2016
