Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Anne, lütfen! Anne ben bir şey yapmadım
Yalvarırım anne. Ben hiçbir şey yapmadım."
"Hala yalan söylüyorsun. Senden sadece okumanı, iyi bir işinin olmasını, babanı, bizi hayal kırıklığına uğratmamanı istedik. Ama sen ne yaptın? Ben inanamıyorum ya. Sen, sen nasıl ailemizin onurunu parçalarsın. Sen artık benim kızım değilsin."
"Anne beni bırakma. Ben ailemize zarar vermedim. Benim öyle bir şey yapmamın imkanı yok. Ben sizi hayal kırıklığına uğratmamak için elimden gelen her şeyi yapıyorum. Anne ben fahişe değilim."
Dedim. Dediğimde kendimi kapı önünde bulmam an meselesi oldu. Titreyen ellerimi bu sefer kapıya koydum. Gözlerimi susturmak sanırım imkansızdı.
"Anne, lütfen aç kapıyı!"
Birkaç kez daha şansımı denedim fakat kapıyı açan kimse olmadı. Soğuk rüzgarın etkisiyle savrulan saçlarımı, adeta bir çeşme gibi akan gözlerimi yok saydım. Devam ettim yoluma.
O kadar harap bitap bir halde olmalıydım ki, tüm insanların dikkatini kendime topladım. Hepsi, hepsi bana acıyarak bakıyordu.
Sonra biraz uzaklaştım. Oturdum yere. Bekledim saatlerce. Kimse gelmedi.
Hava bu sefer daha da soğudu. Yağmur yağmaya bir süre sonra artmaya başladı. Uykusuz gözlerim kapanmamak için savaş veriyordu. Daha fazla dayanamadım. Yorgunluğum da bunu üstelememişti. Gözlerim karanlıkla buluşmuştu.
✿
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
