Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayal meyal hatırlıyorum. Bundan tam 11 yıl önce. Yatağımda yatıyorum. Üstüm örtülü kafama kadar. Çünkü annem üşümemi istemiyor ama bilmiyor ki üşüyen benim vücudum değil, o sıcacık alemde yaşayan küçük kalbim. Annemin de yüzünden mutsuzluğu okuyabiliyorum. O kadar yıl bana dürüst davrandıktan sonra rol yaptığını apaçık anlayabiliyorum.
Fısıldıyor bana mutlu sonla biten güzel masalları. Ne kadar sıcak bir ateşle kavrulsa da içim babamın ölümüyle, çaktırmıyorum. Hepimiz üzülünce bunu yapmıyor muyuz zaten?
Gözlerimi kapatıyorum yavaşça. Uyuduğum için değil tabi, sadece bu gerçek olmayan sonlardan sıkılıyorum. İçim daralıyor. İnandırıcı gelmiyor. Komodinimin üstünden gelen güzel çörek kokuları beni mayıştırıyor fakat hala uyuyamıyorum.
"İyi geceler güzel meleğim. Bunların hiçbirini haketmiyorsun ama hayat zor işte. Üstesinden geleceksin her şeyin. Sen güçlüsün."
Sonra annemin gittiğini duyuyorum. Dinliyorum ayak seslerini. Bir anda yatağımda doğruluyorum. Kalbimde büyük bir deprem gerçekleşiyor sanki. Oldukça hızlı atıyor.
"Anne lütfen gitme. Babam beni terk etti ama sen etme. Gitme ve bana sarıl lütfen." Diyorum gözlerim dolu dolu. Yaşlar gözlerimden yavaş yavaş yanaklarıma akıyor.
Annem ilk ne olduğunu anlamıyor. Tam olarak göremesem de hafif bir tebessüm beliriyor yüzünde. Sakince ağır ağır bana dönüyor. Bana güvende olduğumu, beni asla bırakmayacağını anlatır gibi bakıyor gözüme. Bir elmas kadar parlak gözleri beni süzüyor ve yanıma geliyor.
Yatağımın yanına çöküyor. Sonra beni şaşırtacak bir şey yapıyor. Ağlıyor ve kocaman bana sarılıyor. İşte o zaman rahat bir nefes çekiyorum içime. Sonsuz güveniyorum anneme, beni bırakmayacak diyorum.
Ama şimdiyse oldukça yanılıyorum.
✿
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
