yazardan
Kronos artık dünyada yeni bir hayat kurmuş yaşamaya çalışıyordu.
sahte bir yaşam, sahte bir isim belkide sahte bir aşk yeşermişti gözlerinden.
lakin sevdiği adam, Tartaros için hala sevgi kırıntıları vardı içinde...
...
kronos çiçekçiye adımladı yavaş adımlarla. Müşterilerle ilgilenen kadına selam verip oradaki çiçekleri izledi , bir süre sonra gözlerine papatyalar takıldı. anıları tekrar canladı yahut acıları...
*flash back*
"Annabel'im, elindeki papatyaları neden koparıp duruyorsun?"
"Monaroza'm , Sadece üç günlük ömrü olan kelebek papatyaya aşık olur Ancak öleceğine saatler kala seni seviyorum der Papatya sadece bende diyebilir Ve kelebek ölür. Ona sevdiğimi neden zamanında söyleyemedim diye papatya üzüntüsünden hasta olur. Yapraklarını dökmeye başlar döktüğü her yaprakta seni seviyorum der Ve sonunda ölür. İşte o günden beri sevdiğini söyleyemeyen herkes papatyaya sorar Seviyor mu Sevmiyor mu diye... "
*flash back end*
çiçekçi kadın : "bayım, daldınız gittiniz iyimisiniz?"
kronos/jk: "ah,affedersiniz."
çiçekçi kadın : "sorun değil bayım. lakin papatyalara öyle bakıyorsunuzki insan hüzünleniyor gözlerinizde."
kronos/jk: "bir tane papatya alabilirmiyim lütfen?."
çiçekçi kadın : "sadece bir tanemi? al bakalım"
kronos/jk: "teşşekür ederim."
...
kronos çiçekçiden çıktıktan sonra parktaki bir banka oturur. çocukları izler, bir çocuk düşer...
neden anılar her yerdeydi?
niçin onlara dokununca buharlaşıyorlardı ellerimin arasından?
bilmiyorum.
hani demiştin ya "Ah, düşünce gülümser mi çocuklar?" gülümsüyorlar
zira ben ağlıyorum düşen çocukların yerine , tükenmesin gözyaşları diye.
kronos tam ayağa kalkıcaktıki koşarak gelen biri ona çarptı ve kalkmasına engel oldu.
özür dilemeden koşup gitti.
sarıydı saçları...
Monaroza'm saçların sarıydı ben giderken yahut gömülürken.
acaba hala sarılarmı?
dokunduğum her teli hala yerindemi?
oysa sarı ayrılıktı...
"ah, papatyam nerde?"
