De kracht van de ziel

Proloog (2)

De deur schoof open onder een knarsend gepiep. Een dwerg uit het dwergenrijk Yura stapte uit de schaduwen. De dwerg was fors gebouwd. Zijn bijl hing aan een met diamant ingelegde riem. Een donkerrode, zwarte en violette steen glinsterden op zijn riem. Elke dwerg in de wereld had een riem ingelegd met diamanten. Geen dwerg heeft dezelfde riem met ingelegde stenen doordat elke steen een eigen betekenis draagt. Hijzelf had een olijfgroene, kastanjebruine, koningsblauwe en donkercyaan steen aan zijn riem hangen.

Een olijfgroene voor de kennis die hij bezat. De kastanjebruine voor de kracht die hij heeft. Een koningsblauwe voor zijn trouw aan het land en een donkercyaan voor de oorlogen waarin hij had gevochten. Als een dwerg een blik op zijn riem zou wagen, zou die zien dat hij al in drie oorlogen gevochten had.

Verbaasd keek de dwerg grondiger naar de riem van de dwerg uit de schaduwen. Een zwarte steen? Waar de zwarte steen van de dwerg uit Andora voor stond wist hij niet.

Yura stond bekent om zijn diamanten en metalen uit de mijnen. Elke dag gaan honderden dwergen met liften nog dieper in grond dan ze eigenlijk al leefden. Het was beroerd en zwaar werk maar het is de belangrijkste en ook bijna enige inkomstenbron van het dwergenrijk. Op samenwerking had het land het niet. Hondar had al vaker geprobeerd om een handelscontract op te stellen met Yura, alleen liep het steeds weer op een mislukking uit. Daar hadden ze de koning aan te danken die bekendstond om zijn achterdochtigheid.

De onbekende dwerg kuchte en zijn ogen fonkelde bedachtzaam. "Wie bent u en wat is de reden van uw bezoek?" "Ik, Boindill, uit de clan der steenhouwers groet u." Hij liet zich vallen op een knie en legde zijn hand op zijn hart. "Ik heb een boodschap aan koning Hildebrand van het dwergenrijk Hondar." Zonder op antwoord te wachten liep hij langs de dwerg heen. De dwerg staarde verbaasd voor zich uit en snelde achter hem aan. "De koning verwacht momenteel geen bezoekers en al helemaal niet uit het rijk Hondar." Minachtend haalde de dwerg zijn neus op.

"En wie mag jij dan wel niet zijn?", vroeg Boindill met een trilling van woede in zijn stem. "Ik ben Argon uit de clan der diamantslijpers en personele adviseur, raadsheer en rechterhand van de koning." Verbaasd keek Biondil de dwerg aan. Hij begon te proesten. Wat een namen voor zo'n kleine dwerg. De dwerg rechte zijn rug en snoof zelfgenoegzaam.

"Uw vertrek uit Hondar was zeker niet onopgemerkt", begon de dwerg. Het verhaal over een dwerg die rond zou trekken bereikte onze muren sneller dan uzelf.

"Het is niet bepaald alledaags om een dwerg buiten de ondergrondse mijnen te zien. Is de boodschap zo belangrijk?", vroeg Argon, "dat een dwerg zijn thuis verlaat en in ruilt voor de open buitenlucht?" Hij keek Boindill achterdochtig aan. "Ja", antwoorde hij alleen. De stilte die daarna volgde gebruikte Boindill om om zich heen te kijken. De muren waren uitgehakt door professionele dwergen. Overal waar je keek waren trappen uitgehouwd zonder te zien waar die eindigden. Diamanten kroonluchters hingen aan het plafond te schitteren als duizenden fonkelende kaarsen. Elke traptrede was versierd met eeuwenoude runen in de oude dwergentaal. Zo werd het lange lopen toch nog erg aangenaam. De treden vertelden verhalen over strijders van decennia geleden. Na de laatste tree had hij het verhaal uitgelezen over Damain de grote die strijdend ten onder was gegaan.

Na een lange tocht waarbij het leek alsof ze verdwaald waren in een doolhof van gangen stopte Argon met lopen voor een grote deur. "Wacht hier", snauwde Argon en hij liep door de grote deuren naar de andere kant van de zaal. Boindill volgde hem op de voet, zonder naar Argons protest te luisteren. Hij had genoeg van al dat wachten. Zijn maag rommelde en zijn voeten leden. Hij was tenslotte het lange lopen niet gewend. In zijn eigen ondergrondse mijn liep hij dagelijks niet meer dan 2 kilometer tussen zijn huis en werkplaats. De afstand was niet erg groot geweest bedacht hij nu.