Privacy~Jenlisa

8.BÖLÜM

Bu kitap beni çok üzüyor..

~

Jennie

Lisa'nın bakışlarını üzerimde hissedince okuduğum kitabın kapağını kapatıp yüzüne baktım.

-Bir sorun mu var?

Omuz silkti" pişman olduğumu bilmeni istiyorum, cidden pişmanım"

-Artık bir önemi yok lalisa.

-Birbirimize 5 senemizi verdik, ne demek önemi yok.

-5 senenin sonunda mükafat olarak aldatıldım.

-Beni affetmenin bir yolu yok mu?

Derin bir nefes alıp kitabı masanın üstüne koyduktan sonra koltuğa yaslandım"yaptığın şey basit bir şey değil ve bunun affı yok lalisa, ben seni gerçekten çok sevdim hatta kendimden bile çok sevdim. Farkındamıydın bilmiyorum ama özellikle son zamanlar da bana sürekli kızıp bağırıyordun. Evlilik hayalleri kuruyordum. Bak şimdi hamileyim, kızımıza örnek bir aile verebilirdik ama senin yüzünden mutlu olabileceği bir ailesi olmayacak. Belki başkasına anne diyecek belki de sende bulamayacağı sıcaklığı onda bulacak, o ve ben bunları hak etmedik"

Başını eğdiğinde göz yaşlarını görünce kalbimin acısı daha da şiddetlendi.

-Ben senin tek bir göz yaşının bile vicdan azabını çekerken nasıl başka bir bedene dokunabilirsin aklım almıyor, en kötüsü de bunu yaptıktan sonra nasıl bana dokunabildin. Gözümün içine baka baka yalan söyledin kendime zarar verdiğim de sarılıp teselli ettin, söylesene bunları nasıl yapabildin. Hiç mi değerim yoktu gözünde beni o halde evde bırakıp onun kollarına gittin. Ya ben senin gözünün içine baka baka ağlarken beni daha çok azarladın hepsi rose yüzünden miydi ha.

İstemsizce sesim yükselince boğazımı temizledim, bunlar aklıma geldikçe canım daha çok yanıyor ama içimi dökmeliyim.

-Şimdi yüzüme bile bakamıyorsun ama hiçbir şeyden haberim yokken bunu yapabiliyordun çünkü sana olan sevgimi kullanıyordun.

Yavaş bir şekilde ayağa kalkıp yanıma geldi bir anda önümde diz çökünce yutkundum.

Başını dizime yaslayınca sabahtan beri tuttuğum göz yaşlarımı serbest bırakıp parmaklarımı saçlarının arasına soktum"ben senin tek bir saç teline bile aşıkken belki de onun saçlarının kokusunu ciğerlerine doldurdun, söylesene lalisa ondan eksiğim neydi de benden kaçıp ona gittin"

Bedeni sarsılırken elimi kalbime götürdüm..

-Söylemeni istiyorum..

Sesi çıkmayınca yavaş bir şekilde başını kaldırıp yüzüne baktım fakat hala ağladığı için göz teması kurmuyordu.

-En azından bunu söyle lalisa, eksiğim ne.

Dudaklarına uzanıp kısa bir öpücük kondurdum"benden daha mı güzel öpüşüyor"

Yine cevap vermedi...

Elimi çenesine getirip okşadım"sakın bana kalbini hızlandırdığını söyleme manoban, her şeyi söyle ama buna dayanabileceğimi sanmıyorum"

Sanırım asla konuşmayacaksın..

Yeniden başını bacaklarıma yasladı..

Kalbimin acısına rağmen konuşmaya devam ettim"şey o gün, yani siz kafe de takılırken hamile olduğuma tam olarak emin olmuştum ve içim içime sığmıyordu sonuçta 5 senelik sevgilimden bir parça taşıyordum ama sana söylemeye ölesiye korkmuştum neden biliyor musun istemezsin diye, son zamanlar da benden ayrılmak için bahane yarattığını düşünüyordum bir yandan bebeğin mutluluğu diğer yandan beni sevmediğin düşüncesi sana geç söylememin nedenlerindendi"