Het zijn beelden die ik niet kon vergeten. Altijd heb ik ze bij me gedragen. Twee jaren in gevangenschap vergeet je niet snel, zelfs niet als oude man. Dat laat zijn littekens achter. Soms kan ik de vliegtuigen nog boven mijn hoofd horen suizen, dan zie ik de uitgemergelde lichamen in de massagraven liggen. Het is nooit weggegaan. Het geluid van geweerschoten, jammerende mensen. Nooit kwam het goed, wat ze ook zeiden. Nooit heb ik me nog eens veilig gevoeld in mijn eigen stad, mijn thuis. Als zoon vertrok ik en als wees kwam ik terug. Mijn naam ben ik vergeten, slechts een nummer rest in mijn geheugen en op mijn oude, verschrompelde huid. Een nummer die me er elke dag aan herinnert hoe weinig ik waard was voor mijn medemens.
JE LEEST
Uitsluiting
Short Story"Uitgesloten uit de maatschappij. Dat is hoe ik me voel. En ik ben zeker niet de enige."
