Prologue:
Bata palang ako,alam kona kung gano kasakit ang iwan ng taong minamahal natin.Bata palang ako iniwan na kami ng papa ko,nong una ayaw kopang tanggapin hanggang nasanay nalang ako na wala na siya.Pero compare sa ibang bata hindi ako nahirapan gaano nong iniwan kami ni papa,kasi sa palagay ko may sapat naman na rason si papa kaya niya kami iniwan.As a child nakikita ko kung pano nag i struggle ang family ko.Hindi kami totally Happy Family katulad ng sa iba,madalas silang mag ayaw noon,madalas nagsisigawan ganon.Kaya sa mura kong edad alam kona kung pano magpahalaga at mag ingat, kaya nga Chary ang pangalan ko kasi ibig sabihin maingat.
Hanggang sa nagdalaga na ako,while growing sa isang broken family and being left by my father ay hindi madali. Daddy'sGirl ako o Papa'sGirl habang ang kapatid ko naman ay Mama'sBoy kaya nong nawala si papa pakiramdam ko .I'm alone. Pakiramdam ko mag-isa nalang ako,si papa kasi ang kakampi at karamay kosa tuwing mainit ang ulo ni mama at sakin nabubunton. Kaya nong iniwan niya kami parang pinasan kona rin ang obligasyon niya at ni mama dahil nga sa mag isa nalang si mama doble kayod siya para buhayin kami kaya ako,i need to be strong,naging boyish ako,at natutong mag-alaga ng kapatid ko.Ako ang panganay kaya talagang ako ang mag aalaga sa kanya,ako narin ang naging papa sa kanya dahil nga sa wala nasi papa habang si mama naman ay palaging nasa trabaho.Ang hirap non lalo na kasi may kinikimkim akong sama ng loob sa mama ko,pakiramdam ko kasi hindi ako mahal nito o kung mahal man ako pero hindi kasing mahal ng pagmamahal niya sa kapatid ko.Mahirap lang kami kaya kapag may gusto ako at hindi naibigay ay hinahayaan kona lamang pero sa tuwing makikita kona ang mga bagay na gusto ko ay meron ang kapatid ko samantalang ako ay wala,diko maiwasan na madissapoint.Kasi bakit ang unfair ng mundo sakin,bata palang ako natuto nakong mainggit sa kapatid ko pero kahit na ganun ayaw na ayaw kona may umaaway sa kanya o nagpapa iyak.
Naalala kopa noon kung pano ako bumili ng maraming pagkain tapus ang kalahati ay para sa kanya,nong grade 3 ako bumili akong isang balot na tinapay kasi sabi ko hati kami ng kapatid ko,kapag may binibili ako, hindi pwede na mawawalan siya don,maski sa tecs,lasti at jolens ko ibinibigay kosa kapatid ko,kapag nakikita ko siyang pawisan sa gabi nong walang kuryente papaypayan ko yan hanggang sa mangalay ako,kapag nakatulog sa upuan yan binubuhat ko pa para makatulog ng maayus,kapag maliligo ipinag iigib ko yan,at kapag may uma agribiyado diyan kahit na matanda kapa dikita aatrasan.
Kahit inggit ako sa kapatid ko,mahal na mahal ko yun.Kahit minsan pakiramdam ko wala akong kwentang anak para sa mama ko,mahal na mahal ko rin yun.Kahit pakiramdam ko gusto konang mawala sa mundo pero hindi pa pwede kasi may kailangan pakong gawin.
Bago ako mawala,gusto ko muna na maranasan na ako naman ang mahalin at pahalagahan.
Pero hindi pala ganon kadaling hanapin ang taong mag i stay sayo,no matter what happeneds.
Dumating ako sa point na pakiramdam ko hindi kona kayang magmahal ulit...
Pero...nagmahal ako but...it was a fail.Niloko niya ako,not just once...but countless times..
After a year,i can finally say na naka move on na talaga ako but then again i fell inlove with a guy who broke my heart 3 times.He alway's left me for someone else.
In the 3rd time akala ko talaga,his really sorry at gusto talagang bumawe.But it looks like,ginamit niya lang akong pass time habang wala pa siyang nahahanap na iba at nong naka hanap na siya.
He left.
Agad agad.
Then forward i don't expect someone to love me.
But i was wrong.
All along may taong nagmamahal sakin but my eye's are not just that wide open para makita siya.
Pero gaya nga ng sabi nila.Hindi lahat ng gusto natin,mapapasatin.
Kasi...nong mahal kona siya,
Hindi na pala pwede.
Malabo na
Impossible na.
Pano magkakaroon ng forever kung you will not last longer?
Paano ang magkakaroon ng forever kong hindi kayo pwede together?
Paano na ang aming Road to Forever?
Ito naba ang katapusan?
O dito palang magsisimula?
