lost in THE GAME

1 De Verhuizing

Lucy

"Lucy, spullen inpakken! We gaan!" Mijn moeder staat onder aan de trap.

Ik lag nog te pitten dus heb geen idee waar het over gaat. Ik loop dromerig de trap af en struikel bijna over mijn eigen voeten. Ik kom de woonkamer binnen en zie mijn moeder druk in de weer met allemaal spullen, waaronder ook een gameboy.

"Mag ik die?" Ik ben gek op die dingen.

"Is goed", zegt ze. "Wil je je spullen gaan inpakken, we gaan hier weg."

"Ja zo", zeg ik en pak de gameboy van de doos en loop ermee naar boven.

Op mijn bed doe ik hem aan en kijk welk spel erin zit: 'Pokémon.'

"Hm, het zal vast wel leuk zijn."

Terwijl ik mijn spullen voor de verhuizing inpak, hoor ik het spel opstarten. Het maakt hele leuke geluidjes, ik krijg echt zin om het te spelen.

Voor ik het weet is het al twee uur 's middags en komt mijn moeder de trap op gestampt. "Ben je klaar om te gaan?" vraagt ze buiten adem.

"Heb je eigenlijk al een huis gevonden? "Nou", zegt ze", we gaan bij mijn broer wonen, totdat ik een huis heb gevonden. Voor een aantal spullen heb ik een opslagruimte geregeld, zodat die bij hem in huis niet in de weg staan."

"Welke broer? Toch niet Percy hè? Ik heb een hekel aan hem, ik mocht niet eens op de wifi de vorige keer! Ook al heb ik de wifi niet nodig want ik heb nu mijn gameboy, maar dan nog! "

"Sorry schat, ik kon zo snel niets anders vinden", zegt mijn moeder die zich nogal schuldig lijkt te voelen. "Hij is de enige die reageert wanneer ik vraag of er bij iemand een plekje vrij is. We hadden snel een plek nodig. Maak het gewoon een keer goed met hem, het is niet de bedoeling dat jullie de hele tijd ruzie hebben."

"En jij zegt tegen míj dat ík het goed moet maken!? Waar is papa dan?! Niet hier, door júllie geruzie!! "

"En nu ga je héél snel je spullen inpakken en ik wil geen woord meer horen anders mag je daar mooi voor altijd blijven!" Snauwt mijn moeder terug en ze loopt boos mijn kamer uit. Ik ga op mijn bed zitten en staar naar de gameboy die naast mij ligt, ik pak hem op en leg hem op mijn bureau.

Ik speel zo verder, eerst mijn tas, zeg ik tegen mezelf.

Terwijl ik mijn spullen pak kom ik een foto van ons gezin tegen en barst in huilen uit.

Ik had altijd al een betere band met papa, het maakte mama kapot.

Ik leg de foto in mijn tas en ga verder met pakken. Eerst pak ik mijn tas in voor onderweg. Ik doe er nog een setje kleding bij, (ik heb geen idee waarom, maar iets in mij zegt dat ik het nodig heb.) Daarna begin ik met de dozen.

Tijdens het inpakken glijden mijn ogen steeds weer naar de gameboy. Het lijkt wel of hij me roept, hij zegt: "Kom Lucy, It's time to Play!"

Ik blijf maar naar de gameboy kijken. Ik heb er veel moeite mee om het ding niet op te pakken en het spelletje te spelen, ik word er gek van!

Ik gris snel nog wat spullen bij elkaar en start Pokémon weer op. Alweer komt mijn moeder mijn kamer binnen. Ze zegt niets maar trekt de gameboy uit mijn handen en blijft staan tot al mijn spullen zijn ingepakt. Eenmaal klaar zitten we al snel in de auto. We vertrekken naar een dorpje aan zee. Daar woont Percy. Als we er bijna zijn neemt mijn moeder de afslag en rijdt naar de opslagruimte.

Daar helpen wat mannen ons om alle dozen in een garagebox te stoppen. Na een half uur zitten we weer in de auto. Ik zit voor me uit te kijken. Als ik even opzij kijk zie ik naast mij de gameboy in mijn moeders tas zitten. Alweer is het of hij mij roept: "kom Lucy, er is nog veel te doen". Ik pak hem langzaam uit de tas en stop hem in de mijne aan de andere kant. Ik blijf rustig zodat mijn moeder niets door heeft maar in mijn hoofd ga ik los.

Ik kan me het echt niet voorstellen hoe ik vóór vanochtend heb kunnen leven!

Het feestje in mijn hoofd heeft de tijd een stuk sneller laten gaan, we zijn er al.

Ik spring uit de auto en zeg tegen mama dat ik mijn spullen naar binnen ga brengen. Ik pak mijn tas en bel aan.

Percy doet open. Hij kijkt heel blij tot hij míj ziet. Het eerste wat hij zegt is: "Oh Lucy, wat doe jij hier?" Ik leg uit dat we opeens weg moesten uit ons huis maar dat ik niet weet waarom.

Als hij ziet dat mijn moeder aan komt lopen laat hij me binnen en vertelt dat de eerste kamer na de trap voor mij is. Ik bedank hem vriendelijk en loop naar boven. Als ik boven kom zie ik een camping bedje met een omgekeerde doos er langs als tafeltje. Verder een opklap tafel (wat de komende tijd als bureau zou dienen) en een klapstoel. Ik gooi mijn tas op de grond en pak de gameboy eruit. Terwijl het ding aan het opstarten is zie ik dat de deur op slot kan.

Ik leg het spel weg en sluit de deur. Zo, denk ik. Nu kan ik mijn spel spelen zonder dat er iemand binnenkomt. Ik begin liggend op bed te spelen en word wakker als ik mijn moeder op de deur hoor bonzen. Ik denk dat ik in slaap ben gevallen. Ik weet dat zij het is want ik hoor haar schreeuwen dat ik open moet maken. Ik maak open: "Wat is er?

"Waarom deed je die deur op slot? Wat ben je daar aan het doen?" Vraagt ze.

" Gewoon huiswerk mam, wat is daar zo erg aan? (Het is het eerste wat in me opkomt, ik ben echt blij dat ze er intrapt. Want ik ga al een week niet meer naar school.)

" Waarom doe je die deur dan dicht?"

" Omdat ik zag dat hij op slot kan, en om Percy buiten te houden."

"Oké schat, maar zeg dat de volgende keer alsjeblieft want ik maakte me echt heel erg zorgen."

"Zal ik doen mam."

" Oké ik moet verder'' zeg ik.

" Mam wacht, mag ik je een ding vragen?

" Ja tuurlijk mag dat. Wat wil je vragen?

" Waarom was je zo boos?"

"Sorry schat, maar dat vertel ik je later wel.

"Oké mam, ik kom zo naar beneden om te eten."

" Is goed Lucy, tot straks."

Ik doe de deur weer op slot, en ik ga aan mijn bureau zitten.

Ik wil helemaal niet eten maar ja ik moet wel. Nou, ik ga wel even snel naar beneden, maar denk maar niet dat ik dáár ga eten. Ik neem het gewoon mee naar boven. Ik loop de trap af en zie op de klok dat het al bijna tien uur is. Mama heeft daar vast heel lang gestaan, geen wonder dat ze overstuur was. Denk ik bij mezelf. Terwijl ik de deur open doe merk ik dat ik de gameboy nog in mijn hand heb, snel stop ik het ding in mijn zak en stap door de deur. Daar zie ik mijn moeder op de bank druk in haar tas zoeken. ze vloekt zachtjes in zichzelf. ze schrikt als ze opkijkt en mij zie staan.

"Ik kom alleen wat eten halen," zeg ik, en stap snel naar de keuken.

Ik doe de koelkast open, en pak het bord pasta dat al voor mij klaarstaat.

Ik loop zachtjes weer naar boven zodat mama mij niet ziet, doe mijn kamerdeur open, en zet het bord op mijn omgekeerde doos.

Ik hoor mijn moeder zoekend tussen onze spullen lopen en ik vraag me af waar ze naar zoekt, het zal vast niet de gameboy zijn, want die heeft ze me zelf nog gegeven.