Winter Coat Memories

Chapter 8

Fridayyyyyyy naaaaaaa!

Bilis ng araw at bukas ay sabado nanaman pero ang pinagtataka ko ay kaninang pagkagising ko ay parang ang saya ng pakiramdam ko di na ako sanay na malungkot may pa kanta kanta pa ako habang nagbibihis at ng humarap sa salamin ay pangiti ngiti pa kakanta kantang bumaba nakita ko dun si Mommy at Daddy halatang gulat sila sakin pero binati ko lang silang Good morning habang nakangiti at kumain na ako .Pagkatapos kung kumain ay tumayo na ako at nagpaalam na

School

Nakita ko si Freya sa may Canteen kaya nilapitan ko ito at nagulat ako ng makita niya ako ay bigla siyang tumayo at mabilis na umalis kaya hinabol ko siya habang tinatawag ang pangalan niya pero di siya lumilingon kaya na weweirduhan ako sa kinikilos niya pero ng nasa hallway na kami ay nawala siya at saktong nagring ang bell kaya pumunta na ako sa Classrooom namin at mamaya ko nalang pupuntahan si Freya

Freya POV
Kahapon ay di ko na sinabayan si Clyd umuwi dahil yung Mama ko nagmessage na bukas daw pupunta kami sa Doctor kaya naalala ko nanaman ang sakit ko kaya pumunta nalang ako sa Library para dun umiyak dahil di ko matanggap kung bakit may ganito akong sakit at di ko namalayan na nakatulog ako nagising nalang ng may tumapik sa balikat ko yung Librarian kaya agad akong tumayo at ngumiti sakanya habang humihingi ng paumanhin kaya paglabas ko ay madilim na 7 na e kaya mabilis akong umuwi at wala si Mommy sabi ng kasambahay namin kaya umakyat nalang ako sa Kwarto at humiga nagbihis na din ako at kinuha ang phone ko at may menessage dun kaya na luha ako pagkatapos kung magmessage

'Mahal na kita pero siguro di tayo ang itinadhana' sabi ko at lumuha ulit

Kinaumagahan ay maaga akong ginising ni Mama para pumunta sa Doctor kaya ng andun na kami ay walang emosyon ang mukha ko at nagusap ang Mama ko at ng Doctor habang ako ay nakatulala nakikinig lang

"Doc wala na bang magagawa?" sabi ng Mama ko
"Wala maghihintay nalang tayo" sabi ng doctor
"Doc baka pwede pa naman pls nagmamakaawa ako ayokong mawala ang anak ko" umiyak ito

Umiyak na din ako kasi alam ko kung anong pinaguusapan nila tungkol yun sa sakit ko may Leukemia ako simula bata pa ako akala naman noon ay wala na yung sakit ko pero bumalik nanaman siya at mas lumala pa

"5 Days nalang siya" sabi ng Doctor
"Ano? Hindi" sabi ng Mama ko habang umiiyak
" Malala na ang Leukemia niya pero di halata sa katawan niya kasi naagapan siya noong bata pa pero di natin alam na ang sakit niya ay pinapatay siya sa loob loob" sabi ng Doctor

Lumabas na si Mama at nakita kong namumugto ang mata niya at niyakap ako ng mahigpit habang umiyak kaya hinagod ko nalang ang likod niya at pinatahan .Pagkatapos ay walang kibo kaming umuwi at nagbihis agad ako at pumunta sa School pumunta ako sa Canteen at nakita ko si Clyd na papalapit kaya umalis ako at tumakbo hinabol niya ako habang tinatawag pero di ako lumingon ng nasa Hallway na kami ay nagtago sa isang poste at di niya na ako hinabol pa dahil saktong nag bell at umalis na siya

"Mahal kita Clyd pero di na ako magtatagal" sabi ko sa isip ko at umiyak