Ang hirap. Ang hirap magpakatino para sa taong mahal mo kasi di mo na mamalayan na nagmumukhang tanga ka na pala sa harap ng mga tao. Dahil alam mo gagawin mo ang lahat para lang sa kanya.
Masakit. Kasi yung taong mahal mo, binabalewala ka. Yung lahat ng effort mo para sa kanya sinayang niya. Yung feeling na parang hanggan jan ka na lang. Hanggan tingin na lang ang kaya mong gawin.
4 years. 4years na ang lumipas at eto pa rin ako. The same person na nagmamahal sa kanya, nagpapakatanga, nagbubulag-bulagan. Minsan natanong ko na lang sa sarili ko na, worth it ba lahat? Lahat ng ginawa ko para sa kanya. Ang paghihintay, paghihintay na bigyan niya ako ng chance. Chance na mapansin, magustuhan at higit sa lahat mahalin. Mahalin, mahalin ng tulad ng pagmamahal ko sa kanya.
Hanggan saan na lang ba ako? Hanggan kelan ako titigil? Aasa pa ba ako sa wala? Was everthing worth it? Ako pa rin ba ang masasaktan sa huli?
