1 week na lang at pasukan na. 12th grader na ako pag pasok sa St. Bernard of Clairvaux, one of the richiest school here in manila. Isa siyang High Standard na school. I'm one of the honor students sa school and yes, I'm an old student. Sabi nga nila na I have the beauty and also have the brain. Maswerte daw ang magiging boyfriend ko kasi sweet, caring and loving daw ako. I can't hide the fact na maraming nagkakagusto sakin but I rejected all of them. Why? Simple, my heart already belongs to someone but there's nothing between me and that someone. Ako lang talaga ang umaasa. Btw, I'm Amity Clarkson. 17 years old turnng 18 this august. I'm the daughter of David and Amanda Clarkson, the owners of the Clarkson estate company.
"Princess, come here." Tawag ni mommy sakin ng makita niya ako pababa ng hagdanan. Nasa sala si mommy at may kausap na lalaki.
"Eto na po mom." Ani ko napapalapit kay mommy na kausap ang lalaki na nakatalikod.
Lumingon yung lalaking nakatalikod at sinabi na "Panget, still remember me?"
I was speechless and shock at the same time. Di ko in-expect na si "Leo!" At sabay yakap ko sa kanya ng mahigpit.
"God! I miss you so much Amity" Ani ni Leo sabay yakap niya pabalik at binuhat ako paikot ikot na parang ayaw na akong pakalawan sa kanyang bisig.
Binaba niya ako sa pagkakabuhat at ikinalas niya ang pagkakayakap sa akin.
Si Leo De Vera ang childhood bestfriend ko. Panget ang tawagan namin kasi para samin panget ang isa't isa. Cutie diba? 5 years old pa lang kami ay magkaibigan na dahil na rin sa parents namin. We graduated elementary together. Pero ng mag high school kami, he needed to go to states with his parents for their business. He promised he'll come back and yes, he did.
Ang tangakad niya mga 5'11 or 6 samantalang ako 5'5. Ang laki ng pinag bago niya. Tumangos ilong niya, pumuti siya lalo, lumalim ang boses, naging macho at gwapo? What? Ew.
"Na miss rin kita Leo." Ani ko sa kanya
"Princess, I'll leave you two alone. If you're hungry just tell manang" sabi ni mommy
"Yes, mommy." ani ko "sige po tita" ani ni Leo at sabay umalis si mommy papunta ata sa office nila ni daddy.
"Kelan ka pa umuwi?" tanong ko
"Kahapon lang. Surprise! Na-surprise ka ba? Haha"
"Oo haha. Hanggan kelan ka mag s-stay dito?"
"Dito ako mag aaral. I've already enrolled in our school." ani ni Leo at ngumiti ako.
A day later, niyaya ako ni Leo na gumala dahil daw miss na miss niya ako. Syempre di ko siya tinanggihan. Kumain, nag skating, nag shopping, nanood ng sine at madami pa. I never felt happy again. Hinatid ako ni Leo samin.
Kinabukasan inayos ko na ang mga gamit ko for school kasi malapit na naman din ang pasukan. Pasukan na naman at siya pa rin ang iniisip ko. Walang araw na lumilipas na hindi ko siya naiisip. Kamusta na kaya siya? Sometimes I wonder, am I wasting my time on him? Am I annoying him? Should I stop?
He never been a distraction for me but an inspiration.
