Alone

CHAPTER I

Nova

Het is donker buiten, ik staar al uren naar de felle sterrenhemel die heel duidelijk te zien in. Ik weet niet hoelang ik hier al lig, mijn hoofd zit vol gedachtes en ik krijg hem maar niet rustig. Mijn bed voelt warm aan, te warm. Tegen mijn zin in sta ik op om mijn hemelraam open te schuiven. De koude houten vloer geeft mij kippenvel, ik open snel het raam zodat ik mijn bed weer in kan. Ik voel een vlaag koude lucht op mij af komen, en alweer voel ik kippenvel over mijn lichaam heen glijden. Het is stil in huis, ik ben alleen en dat is altijd al zo geweest. Sinds mijn ouders zijn omgekomen en daarvoor ook al. Ze waren altijd op zakenreis of op een familievakantie waar ik niet bij hoorde. Nu heb ik dit grote huis voor mij alleen, niemand hier alleen ik en de werksters. Je zou denken dat ik het prima heb zo. Mensen die de was voor me doen, een groothuis, altijd de mogelijkheid om feestjes te geven, genoeg geld om te besteden, vijf auto's om te benuttigen, maar zelfs nu ben ik nog niet gelukkig. Ik denk dat het waar is wat ze zeggen, geld maakt echt niet gelukkig. Je zou vast denken, heeft ze geen familie? Heeft ze geen vrienden? Vrienden heb ik er genoeg maar de leegte die er van binnen in mij heerst zal nooit vervuld worden. En om mijn familie te zien moet ik eerst vier uur vliegen, sinds we verhuisd zijn naar Calabasas met de familie van Chris zijn ze ook nooit op bezoek geweest. Tijdens de begrafenis van mijn ouders waren ze er opeens weer, dikke wallen en traanogen. De vraag is maar net, komt dat door het verdriet of de jetlag die ze hebben opgelopen. 

Mijn telefoon geeft licht, ik krijg een berichtje maar ik geef geen kik. Mijn telefoon blijft licht geven. Ik pak mijn telefoon om te kijken wie mij een bericht stuurt, het is Kevin. Mijn enige goeie vriend, ik ben al een twee week niet naar school geweest. Hij vraagt zich vast af waar ik blijf, hoe het met me gaat en wanneer ik weer terugkom. Ik mis school wel, de afleidingen, de aandacht en het normale leven. Ik denk niet dat mijn leven ooit weer normaal kan zijn, sinds we naar Calabasas zijn verhuisd is het al nooit weer normaal geweest. Ik mis New York, mijn vrienden, mijn eigen appartement. New York was mijn thuis en de enige plek waar ik thuis hoor. Het leven hier zal nooit hetzelfde zijn al hoe het was in New York.Kevin vraagt of ik morgen weer naar school kom, ik besluit om wel te gaan. De stilte en leegte in dit huis maakt mij niet gelukkiger en wie weet school wel. Ik besluit maar te gaan slapen, als ik morgen naar school wil gaan moet ik wel een beetje slaap krijgen als ik er fatsoenlijk uit wil zien. 

Ik schrik van mijn alarm, ik heb al twee week lang geen alarm meer gehoord. Met moeite kom ik uit mijn bed, ik sjok op blootte voeten door de grootte hallen van het huis. Het hoge plafond met ramen samen met de witte muren geven mij een fris gevoel, het idee om weer naar school te gaan vind ik maar raar. Ook al is het maar twee week geweest, ben ik het hele school ritme vergeten. Ik heb mijn wekker extra vroeg gezet zodat ik de tijd kan nemen om me klaar te maken. Het is nog maar zes uur in de ochtend maar de werksters zijn al druk bezig. 

" Goeie morgen mevrouw Hills" zegt een van de werkster

" Morguh" zegt ik nonchalant 

Ik vraag me af waarom ze hier nog zijn, ik ben de enige die hier woont en ik heb zeker niet acht werksters nodig Maar ik moet zeggen het is soms wel fijn om te weten dat ik niet helemaal alleen ben en er wordt nog steeds voor mij wordt gezorgd. 

In de keuken is de chef al druk bezig in de keuken, voordat ik ging slapen heb ik Bert de butler even een bericht gestuurd dat ik morgen weer naar school ga en wat ik graag zou willen ontbijten. Bert ken ik al mijn hele leven, Bert is zelf meer een vader voor mij dan mijn echte vader ooit echt is geweest. Bert leerde mij fietsen, lopen, paardrijden en veel meer dingen die een vader met zijn dochter had moeten doen. Ik kan me nog heel goed herinneren toen ik een feest had bij Chad thuis de populairste jongen in heel Calabasas, die feestjes lopen altijd uit de hand en daar wordt veel te veel shotjes gehad. Toen ik thuis was van zijn legendarische feest en helemaal dronken was, was Bert degene die voor mij zorgde en mijn haar vast hield terwijl ik aan het kotsen was. Bert is niet alleen mijn butler en vaderfiguur maar ook mijn beste vriend, sinds papa en mama er niet meer zijn is Bert de enige persoon geweest die er echt voor me was en mij blij probeerde te maken.

De keuken ruikt heerlijk naar gebakken spek en ei. Ik heb gevraagd om mijn standaard ontbijt ei, spek, avocado, Griekse yoghurt en verse jus. 

" Goedemorgen mevrouw Hills" zegt Chef

"Morgen chef" zegt ik half gapend

" Ontbijt staat klaar in de eetkamer mevrouw" 

" Bedankt chef" zegt ik 

" Het is fijn om u weer te zien, hoe gaat het?" vraagt de chef bezorgt

" Het gaat" zeg ik met moeite

Ik heb de afgelopen weken heel slecht gegeten omdat ik gewoon geen lust had aan eten en mijn gedachtes gewoon te vol waren. Maar raar genoeg voel ik mij de morgen fris en herboren, ik heb zin om weer gewoon het normale leven te leiden. Alleen weet ik dat dit helemaal geen normale dag wordt, ik heb al weken mijn gezicht niet laten zien en mensen zullen zich vast afvragen hoe het met mij gaat. High Woods is een privéschool, een van de meest bekende in Calabasas, maar er zitten echter niet veel mensen op deze school. Weinig mensen worden aangenomen of ze kunnen de schoolkosten niet betalen. Naast de populairste school is High Woods ook de school waar het meeste gebeurd en er heerst niet altijd een fijne sfeer omdat er veel wordt geroddeld. 

Ik werk langzaam mijn ontbijt naar binnen, ondertussen kijk ik even op Smiley, Smiley is een app. Smiley is te vergelijken met Twitter, Facebook en Instagram, iedereen verteld erop hoe ze zich voelen, wat ze aan het doen zijn en wat ze denken. Net zoals ik twee weken niet naar school ben geweest, heb ik ook al twee weken niet op Smiley gezeten. Als je 2 dagen niet actief ben komt er op je profiel een doodskop te staan, dit doen ze om te voor komen dat mensen minder gaan posten. Er is niet veel gebeurd in de tijd dat ik weg ben geweest, wel is er wat drama bij de eerstejaars maar daar heb ik zelf niks mee te maken. En is het grootste power koppel Britney en Christiaan uit elkaar. Dit verbaast mij totaal niet, Britney is supermooi alleen is ze zelf zoon vreselijk figuur. Je zou kunnen zeggen dat Britney de grootste pestkop van de hele school is. Daarentegen is Christiaan super lief, spontaan en bloedmooi en ik weet wel zeker dat ik niet de enige ben die dit denkt. Elk meisje op deze school is wel verliefd op hem, zijn mooie donkerbruine krullen en vel blauwe ogen en dat lichaam... Ik ken Chris al sinds klein, onze ouders waren altijd heel goed bevriend en we aten regelmatig samen, en ook wat Britney natuurlijk daar. Chris en ik hebben altijd al een onverklaarde aantrekkingskracht naar elkaar gehad. Maar omdat we elkaar al zo goed en lang kennen zouden we dat niet bekennen. Je zou vast denken, hoe weet zij nou dat hij te ook heeft? Nou dat zou ik jou eens haar fijn uitleggen, Kevin de beste vriend van mij is ook te beste vriend van Chris en laat ik het zo zeggen. Kevin die praat veel... Wel vraag ik met af wie het nou heeft uitgemaakt en hoe? Want ik kan me niet bedenken dat Britney het zou uitmaken en als Chris dat heeft gedaan zou Britney dit nooit gepikt hebben.

Ik loop met een volle maag terug naar mijn kamer, eenmaal in mijn kamer open ik de gordijnen en open het raam voor wat frisse lucht, ik haal diep adem om de frisse lucht door mijn longen te laten glijden. Het is koud buiten, het begint al winter te worden. Mijn telefoon geeft aan dat het 5 graad buiten is, niet ideaal. Ik ga naar mijn badkamer, het bad is al gevuld met heet water en zeep. De badkamer heeft een heerlijke warme sfeer die mij elke keer weer blij maakt. De donker muren samen het de planten en hout geven mij een huiselijk gevoel. Ik trek mijn nachtkleding uit, kijk nog even naar mijn lichaam in de spiegel en stap snel in bed. Het water is heerlijk warm, 40 graden, de perfecte temperatuur voor een heerlijk rustgevend bad. Vanuit mijn kamer heb ik een prachtig uitzicht over het bos, het bos is donker en stil. Het bos doet mij denken aan mijn huis, vol leven maar desondanks stil en rustig.