Ne bu hissettiğim açlık? Neye karşı hissediyorum ben bu açlığı? Hangi soyut kavram tuttu yine yakamı, neyin intikamını kusmak istiyor içime?
Sarılsam geçer mi peki bu duygu? Peki sarılabileceğim biri var mı yakınımda? Yazdıklarımı anlayacak? Yok. Somuta kapılmış akarken, soyutu düşünmüyorlar ama ben soyut kavramlar eşliğinde bir yola çıktım ve onlar bana eşlik edemezler.
Bir yol var önümde, etraf boş, hiçliğin kıyısı ya da sadece ben körüm. Önüm yok, arkam yok, sağım, solum. Dört bir yanım karanlık. Bilinç altım mı burası? Rüyanın içinde miyim? Peki ne zaman uyanıcam, ne bekliyor beni ayıklıkta belki de zaten ayığımdır ve hayallerime o kadar dalmışımdor ki rüya sanıyorumdur. Kim bilebilir?
Deniz olmak isterdim ya da evren. Ne bilim bir gün verdiğim her şeyi geri alırdım deniz gibi ya da insanlara acık kapılar bırakır, beni merak etmelerini, aşık olmalarını isterdim. En iyisi ay olmalıyım ben. Gece görülen sahte aydınlıkla kocaman geceyi, onca karanlığı bölebilen bir kahraman, bir aşık olmayım.
