Bir oyun parkındayım, yalnızım. Çocuk yok, ses yok.
Bakıyorum etrafıma neden varım diyorum? Sonra elim kaşınıyor. Çizmek istiyorum, neye benzerse benzesin ister güzel olsun ister çirkin. Sadece çimek istiyorum. Hatta öyleki elim havada saçama şekiller çiziyor, ben göremiyorum ama o ne çizdiğini biliyor.
İndiriyorum elimi, uzun bir sopa buluyorum ve başlıyorum toprak uzerine bir şeyler yapmaya. Tabi pek bişeye benzemiyorlar ama benden bir parça kalıyor orada.
Zihnim ne cizdiğini anlamaya çalışıyor, elim ise yaptığı resim için gurur duyuyor çünkü o biliyor orada ne olduğunu, hangi hayalimin, hangi nefretimin, can sıkıntımın nedenini biliyor elim. Oraya çizmiş her şeyi anlama mı bekliyor ama ben anlamıyorum ve resmin üzerini karalayıp oturuyorum geri yerime.
Canım hayla sıkın, elim hayal kırıklığı içinde, zihnim hayla düşünüyor, ne düşündüğünü bilmeden.
Siz başınıza gelen olaylardan sıkılırsınız, yorulursunuz. Ben de zihnimden yorulurum, onun ürettiği düşüncelerden, ne düşüneceğini bilmeden düşünmesinden yorulurum.
Şimdi gidiyorum, elim yine çizmek istiyor, zihnimse yine beni yormak için bir şeyler düşünmeye çalışıyor, ne düşüneceğini bilmeden.
