Evet. işte hayatımın cehenneme dönüş noktası. Normal bir gündü. Annem-Katherina-babam-Jack-kardeşim-Sofie- ve ben. Araba ile büyükbabamlara gidiyorduk. Yani NewYork'a. İlk defa NewYork'a gidecektim. Çok heyecanlıydım. Arabada sevdiğim müzik çalıyordu bizde eşlik ediyorduk. Böyle bir saat kadar gittik. Sonra ben "Anne midem bulanıyor duralım." Dedim. Durduk, kendimi iyi hissedince yola devam ettik. İçimde kötü bir his vardı ve sürekli anlım kaşınıyordu. Annem durmamı ve kızardığını söyledi,durdum. Evet, durdum.Keşke durmasaydım keşke hep kaşısaydım. Aniden annem bağırdı...Dad?!?!?!??? Pat. Sonrasında ambulansların sesini duydum. Beynim uyuşmuş gibiydi. Hastaneye kaldırdılar. Sonrasında uyandım ve alnımın sarılmış olduğunu anladım. Doktorlar geldiğinde neler olduğunu sordum. Ayna istedim, ilk başta kabul etmediler,çığlık attım. Ve baktım. Sonra annemlerin bundan haberi olmasın dedim.. Doktorlar yüzünu buruşturdu, "Zaten haberleri olamaz" ,dedi. Ozaman komaya girmişim... Bidahaki uyanışımda hayata küsmüştüm konuşmuyordum yemiyordum içmiyordum , sadece tavana bakıyor ve kazayı düsünüyordum.. Birden Kapı çaldı gunlerdir odama kimse girmiyordu. Heyecanlandım....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alın İzin
ChickLitDad!?!?!?!?? Aniden bir ses duyuldu. Ambulanslar..Polisler..Küçük Rose daha 7 yaşındaydı.Annesinin camdan uçmasına ve babasının cama çarpıp camın içine girmesine şahit olmuştu.İlginç olanda Rose'un sadece kafasının üstünde bir yarık oluşmuştu.Hastan...
