Love (Twilight fanfic)

1. M'n nieuwe huis

A/N: Dit boek is slecht geschreven omdat het mijn eerste gepubliceerde boek is. Ik beloof dat het door de series heen langzaam beter wordt.

Maggie is erachter gekomen dat ze een gave heeft. En ze gaat bij "mensen" wonen die haar gaan helpen met haar gave.

Maggie's POV

Mijn spullen zijn al naar mijn nieuwe huis. Ik ben zo zenuwachtig ik heb al één iemand ontmoet van mijn nieuwe familie. Alice Cullen ze heeft kort zwart haar, gouden ogen en ze is best klein voor iemand van haar leeftijd. Ze zei dat ieder heel blij was met mij erbij in de familie. En dat ze me nu al als familie beschouwen. Maar ik weet het nog niet. En er is nog een probleempje. Het zijn VAMPIEREN. Alleen ze jagen op dieren maar het is nog gevaarlijk. Maar ik wil het niet tegen ze zeggen ze lijken me erg aardig. Carlisle was een vriend van mijn ouders. Mijn moeder had ook deze gave en Carlisle dacht dat het slimmer was om niet bij mijn adoptie familie te blijven. Alice heeft me ook verteld dat Edward gedachten kan lezen zij de toekomst kan zien maar dat het veranderd via een beslissing. En Jasper Alice haar man je gevoelens kan voelen en manipuleren. Dus er valt geen enkele leugen vertellen want ze hebben het meteen door.

Ik zit in het vliegtuig als ik aankom word ik opgehaald en ik word naar Forks gebracht. Het schijnt er erg koud en regenachtig te zijn. Ik hou van sneeuw en ijs en zon. Maar regen en kou is gewoon vreselijk. Er klinkt door de luidspreker: 'Riemen vast we gaan landen'. Ik vind het eigenlijk best leuk om Alice weer te zien we zijn eigenlijk gewoon super goede vriendinnen geworden. Maar de rest vind ik best eng. Ik heb best een grote mond maar op dat gebied ben ik gewoon verlegen.

Als het vliegtuig is geland stap ik uit en pak ik mijn koffers. Ik loop een eindje met mijn koffers maar opeens staat Alice naast me ik schrik me kapot waardoor al mijn koffers vallen. 'Sorry dat ik je liet schrikken.' zegt Alice. Er staat een man naast Alice met kort krullerig haar. Hij heeft ook gouden ogen. En hij kijkt me erg bedachtzaam aan. Zou dat die Edward zijn die misschien dan nu mijn gedachten aan het lezen is. 'Maggie dit is Jasper waarover ik je verteld heb.' zegt Alice. 'Het is fijn je eindelijk te ontmoeten.' zegt Jasper. Hij steekt beleefd zijn hand uit ik schud hem. 'Insgelijks.' zeg ik.

Alice wil mijn koffers pakken maar dan zegt Jasper iets maar ik kan het niet horen. En dan pakt Jasper mijn koffers. Jasper loopt alvast vooruit richting de auto waarmee ik Alice heb zien rijden. 'Wat zei Jasper tegen je?' vraag ik. 'Dat het raar zou zijn dat ik al jou koffers zou dragen indien een normaal meisje van mijn leeftijd dat niet zou moeten kunnen en vooral niet van mijn lengte' zegt Alice.

Ik zie dat Jasper mijn koffers aan het inladen is. Ik doe eigenlijk liever alles zelf. Ik hoef geen bediende. Maar ik vind het onbeleefd om er tegen in te gaan dus accepteer ik het nu nog wel. Jasper stapt alvast in de auto. Alice geeft aan dat ik er ook in mag gaan. En nadat ik achter in de auto ben gaan zitten gaat Alice in de bijrijdersstoel zitten. Jasper begint te rijden en ik voel me erg moe worden wat best vreemd is want ik slaap nooit maar dan ook echt nooit in een auto dat is me nog nooit gelukt. En ik was niet eens moe. Maar toch val ik in slaap.

Als ik wakker word rijden we door een bos. 'Lekker geslapen?' vraagt Alice. 'Ja hoor, prima.' zeg ik opgewekt. 'Alleen snap ik niet waarom ik ben gaan slapen want ik was helemaal niet moe.' zeg ik. Opeens beginnen Jasper en Alice te lachen. En dan bedenk ik dat het Jasper was die mij in slaap liet vallen met zijn gave. 'Moet ik het uit leggen?' vraagt Alice. 'Nee ik snap het al.' zeg ik. 'Heb je het zo snel door?' vraagt Jasper. 'Ja, Alice had me verteld over je gave en je heb jezelf gewoon veraden door zo te lachen dus.' zeg ik.'Nerveus nu je de rest zal ontmoeten?' vraagt Alice. 'Nu je het zegt wel.' zeg ik. 'Dan heb je toch echt een probleem want we zijn er.' zegt Alice.

Ik stap uit de auto en ik zie een groot wit open glazen huis het is zo mooi. 'Wow!' is het enigste wat ik uit kan brengen. Opeens zie ik een flits ik schrik ervan. Alice begint te giechelen. 'Wat was dat?' vraag ik. 'Jasper, hij bracht je koffers naar je kamer op vampier snelheid.' zegt Alice giechelend. Alice loopt voor me uit op gewone snelheid. Van binnen is het huis nog mooier. Er komt een vrouw met een hart vormig gezicht naar beneden. 'Wat fijn dat je er eindelijk bent.' zegt de vrouw. 'Ik ben Esme.' zegt ze. 'Maggie.' zeg ik. 'Mijn man Carlisle is aan het werk in het ziekenhuis en komt vanavond pas thuis. Ik breng je wel naar je kamer.' zegt Esme.

We lopen door het grote huis en laat bij iedere kamer zien welke kamer het is en van wie. We eindigen bij mijn kamer. Ze laat me alleen om mijn kamer in te ruimen. Het is een heel werkje maar na een halfuur ben ik bijna klaar. Als ik bijna klaar ben zie ik weer een flits wel meerdere eigenlijk. En dan zie ik een enorme spierbundel leunend tegen de muur staan. Met bruin krullend haar. 'Jij bent dus mijn nieuwe zusje. Maar je bent wel een beetje sloom.' zegt hij. 'Pest haar niet zo.' zegt een meisjes stem. Opeens zie ik een prachtige vrouw staan met lang goud blond haar. 'Ik ben Rosalie maar noem me maar Rose. En dit is Emmet m'n man. Hij plaagt iedereen hoor niet omdat jij hier nieuw ben.' zegt Rose. 'Wat? Ik haar plagen? Ik heb haar juist geholpen met haar kamer opruimen.' Zegt Emmet. 'Ik neem hem wel mee naar beneden zodat jij verder kan. Ik zet beneden je avondeten klaar.' zegt Rose. En ze zijn weg. Ik kijk op de klok is het al zo laat.

Ik maak alles af. En dan ga ik naar beneden. Als ik bijna de trap af ben ruik ik de heerlijke geur van lasagne. Als ik beneden kom staat alles klaar op de keuken tafel. Ik begin meteen te eten. 'Is het lekker?' vraagt Esme. 'Het is heerlijk.' zeg ik. 'Bedankt.' zegt Esme. Als ik klaar ben wil ik gaan afwassen maar Esme doet het al voor me. Opeens staat er een lange man voor me met brons haar en zwarte ogen. Hij ziet er heel depresief uit. Met enorme wallen onder zijn ogen. 'Ik ben Edward.' zegt hij. 'Maggie.' zeg ik. Hij kijkt me opeens heel raar aan. En dan loopt hij pijnzend weg.

Ik was op zoek gaan naar de woonkamer maar ik kom uit in een kantoor waar een man met goud blond haar. Hij kijkt op.'Sorry, ik was opzoek naar de woonkamer.' zeg ik. Hij loopt naar me toe. 'Ik ben Carlisle.' zegt hij vriendelijk. 'Carlisle kan ik je even spreken.' zegt Edward. Ik schrik ik had niet door dat hij achter me stond. 'De woonkamer is helemaal beneden rechts van de keuken.' zegt Carlisle tegen mij. 'Bedankt.' zeg ik.

Ik loop naar beneden naar de woonkamer. 'Wat deed jij boven in het kantoor van Carlisle?' vraagt Emmet. 'Ik was opzoek naar de woonkamer en ik dacht dat die daar was' zeg ik. Opeens schiet Emmet opeens enorm in de lach. Rose slaat op zijn achterhoofd maar hij blijft doodleuk doorgaan met lachen. Na een tijdje is hij klaar met lachen. 'Ik ga even wat te drinken halen.' zeg ik. 'Weet je zeker dat je geen gids nodig hebt in dit huis.' zegt Emmet. Ik kijk hem sarcastisch boos aan waardoor hij alleen nog maar harder begint te lachen. Ik loop naar de keuken op zoek naar iets te drinken.

'En hoe vind je het hier in huis?' vraagt Alice. 'Het is echt een prachtig huis' zeg ik. 'Maar wie was eigenlijk die gedachtenlezer waar jij het over had?' vraag ik. 'Dat was die gene die er een beetje somber uit zag. Met de donker ogen en degene met de bronze haren.' zegt Alice. 'Ja, alleen ik kan jou gedachten niet lezen.' zegt Edward. Ik schrik weer op. 'Kunnen jullie me niet zo laten schrikken?' vraag ik. Ik hoor iedereen lachen. Emmet lacht het hardst zoals gewoonlijk.

'Maar wat bedoel je met dat je mijn gedachten niet kon lezen?' vraag ik. 'Door een één of andere reden kan ik je gedachten niet lezen' zegt Edward. 'Gelukkig, ik zo het hiet nooit gered hebben als iemand mijn gedachten kan lezen.' zeg ik. 'Nou voor mij is dat heel erg frustrerend' zegt Edward.

Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk. Heb je tips zeg het dan. Vote & Comment. XXX Love You.