He's Gone [WAttys2014 Entry]

{ Chapter Two }

/////////////////////////////////////////////////////

///////////////////////////////////////////////

////////////////////////////////////////

///////////////////////////////////

//////////////////////////////

///////////////////////

////////////////////

////////////////

///////////

////////

/////

///

/

(-_-)  Hayyss!! Umuulan na naman. Uwian na sana namin kaso kumukontra na naman ang ulan. Nakakainis nga e, kasi nitong mga nagdaang araw na dala ko ang aking payong ay hindi naman umuulan pero ngayong hindi ko naman dinala ay umulan naman. Matatangap ko pa sana kung ambon lang pero sobrang lakas.

Paano na ako uuwi ngayon?

Nasa waiting shed lang ako. Nakatayo’t naghihintay kung kailan titila ang ulan. Nakatingin sa wrist watch ko at inoorasan kung ilang minuto o oras ang itatagal ng buwisit na ulan na ‘to. Mabuti pa nga ‘yong iba nakauwi na, ako na lang yata ng tanging estudyanteng naghihintay rito. NAKAKAINIS TALAGA.

Naupo ako sa bleacher dahil sumasakit na talaga ang paa ko. Basang-basa na ang blouse at palda ko dahil sa tilamsik ng ulan. Nakakaboring, pinaglalaruan ko na lang yung tubig na umaagos sa talampakan ko. Naalala ko tuloy noong bata pa ako ganitong-ganito ang ginagawa ko—kapag hindi ako pinaliligo ni mama ng ulan, nasa tapat lang ako ng bahay namin. Nakatayo at inilalahad ko ang aking mga palad sa ulan.

May isang lalaking sumilong, katamtaman lang ang height niya, maputi, nakauniporme rin, nakashades at disente kung titignan. I stare at him mula ulo hanggang paa, halatang guwapo.

Jackpot!!

Napangiti ako at bumalik sa pinglalaruan kong tubig.

“Miss, kanina ka pa rito?” Nagulat ako sa nagtanong. Nilingon ko uli yong lalakeng sumilong kanina at OMG ako nga ang kinakausap niya. Napalunok na lang ako. Nakita ko ang buong mukha niya, kanina kasi naka-sideview siya. Medyo singkit ang kanyang mga mata, matangos ang ilong at mapupula ang labi.

Ang guwapo naman nito Lord!

“Oo, kanina pa… siguro magkakalahating oras na” sagot ko habang inaalis ang atensyon ko sa kanya.

“A, ganun ba, gusto mo hiramin mo muna ‘tong payong ko?” sabi niya.

Inabot niya yung payong niya sa akin.

“Naku! Ginoo wag na, nakakahiya naman” sabi ko.

Ayokong kunin yung payong, talagang nahhiya ako. Unang-una sino ba naman ako para pahiramin niya. Pangalawa hindi kami magkakilala. At pangatlo baka masira ko.

“Sakto! Andyan na pala yung sundo ko, hiramin mo na at para makauwi ka na.” sabi niya.

Lord,ano ba naman ‘to, pinapahaba niyo hair ko e.

May humintong kotse sa harapan namin at sa puntong iyon ay kinuha niya ang kamay ko at inilapat sa mga palad ko ang payong na ipinahihiram niya.

Ayokong Magkaroon ng utang na loob sa kanya.