Evdeki Yabancı

1.Bölüm:Yepyeni Başlangıçlar

İyi okumalar 🖐🖐

_____________________________________________

Sigara

    Bu sigara denen şeyi hiç sevmedim, sevmeyi de düşünmüyorum. Çünkü insan sağlığı için gerçekten zararlı bir şey. Zararlarını anlata anlata bitiremem. Ama bunu bile bile hala içen çok insan var. Bu insanları hiç anlamıyorum. Sigaradan bir çok yakınınızı kaybedebilirsiniz. Mesela ben babamı kaybettim.

    Aslında babam kötü bir insan değildi ve sigaranın zararlarını benim kadar iyi biliyordu. Zaten bana anlatan ,öğreten oydu.
Fakat babamın işleri son zamanlarda pek iyi gitmemişti ve babam sigara içmeye başlamıştı. Sanırım bu nedenle annemle yaptıkları kavgalar artmıştı.

    Annem ve babam medeni insanlardı. Bağırıp çağırmadan anlaşabilirlerdi. Herhangi bir sorunları olduklarında konuşurlardı. Ama sigara konusunda babam ne kadar çok az içtiğini söylesede annemi ikna edemiyordu. Aralarında oluşan soğukluğu ben hissedebiliyordum. Kardeşim Betül''ün bunu hissettiğini düşünmüyorum. O olanlardan habersizdi.

    Sigara babamın vücudunu yavaş yavaş ele geçiriyordu. Babam gözlerimin önünde eriyordu. Bunu sadece ben mi görüyordum? Babamın daha neşesiz olduğunu, öksürmeye başladığını, nefes darlığı çektiğini sadece ben mi görüyordum?

    Zaten bir, bir buçuk yıl kadar sonra babamı kaybettim. Daha 5. sınıftan yeni mezun olmuştum. Onun için gözlerim ağlamaktan acıyana kadar ağlamıştım.

    Kardeşim Betül 1. sınıfı yeni bitirmişti. Ölümün ne olduğunu bilmiyordu. O küçük yaşta bunu öğrenmek zorunda kalmıştı. Annem ona anlatmak istememişti aslında ama ben gerçekleri bilmesi gerektiğini söylemiştim. Eğer bana bunu söylememiş olsaydı öğrendiğimde olabilecek şeyleri anlattıktan sonra annem kardeşimi odasına çağırdı. Ona o kadar kibar ve nazik bir şekilde olayı anlattı ki sanki onun incinmesini istemiyordu.

    Kardeşimin annemin anlattıklarından bir şey anladığını sanmıyorum. Sadece annem ve ben ağlıyoruz diye ağlamıştı. Fakat sonradan oda olayların farkına vardı. Bu ikimiz içinde zor olmuştu. Canımızdan bile çok sevdiğimiz bir yakınımızı, babamızı kaybetmiştik.

    Teyzem, dayılarım ve amcalarım bize çok yardımcı oldular. Ilk sene evimizden ayrılıp teyzemin yanına gittik. Sağolsunlar bize çok yardımcı oldular. Annem bu esnada bir iş buldu, geçici süreliğine. Anasınıfında yemek yapıyordu aynı zamanda temizliğinden de sorumluydu. Kardeşim 2. sınıfı kuzenimle beraber bu okulun ilkokulunda okumuştu. Ben ise eve yakın bir ortaokulda 6. Sınıfımı okudum. Teyzemin yanında bir yıl kadar kaldıktan sonra amcam bizi evine davet etti.

    Amcamın yanına geçince kardeşim ve ben yine okul değiştirmiştik. Tabi annemde işini. Artık bir mağazada satış görevlisi olmuştu. Kardeşim küçük olduğu için hemen uyum sağlayabiliyordu. Onun için eğlence olsun yeterdi. Ama ben ilk zamanlar alışmakta zorlanmıştım. Neden bilmiyorum ama kendimi yabancı gibi hissediyordum. Bunu anneme söylediğimde bana:

    "Seni anlıyorum Defne'ciğim. Ama böyle düşünme. Burada biz bizeyiz. Eğer kendini yine kötü hissedersen bana anlatabilirsin. Ben seni dinlerim tamam mı?"dedi.

    Annemin bu sorusuna tamam demiş olmama rağmen düşüncelerimi anneme aktarmaya çekindim. Ve akşamları kendi kendime düşünmeye başladım. Kendimle yüzleşiyormuşum gibi geliyordu. Bu düşüncelerlede uyuya kalıyordum. Bazen ağladığım bile oluyordu.

    Siz hiç geceleri ağlarken başınızı yastığa gömüp hıçkırıklarınızı gizlemeye çalıştınız mı? Ben binlerce kez ağladığımı başka insanlardan sakladım. Güçlü durmaya, ayakta kalmaya çalıştım. Ve artık bu beni çok yordu, yoruldum...

_____________________________________________

    Sizce ilk bölüm nasıl oldu. Düşüncelerinizi yorumlara yazabilirsiniz. Oy vermeyi unutmayın.
🤗🤗

    Size bir sorum olacak;

    1)Sizinde Defne gibi geceleri ağladığınız oluyor mu?
Benim evet.☹