The next mission!

De eerste missie.

Rico en Harry namen me mee naar een donker steegje, er stonden wat huizen, maar zo goed als allemaal vervallen. Even huiverde ik toen ik de geur van sigaren rook. Ik keek vluchtig om me heen toen ik allemaal geritsel hoorde, maar stelde mezelf gerust dat dit maar de wind was. Voor een klein hutje stopte we, Rico opende de deur en liet me binnen, Harry volgde en als laatste kwam Rico het 'huis' binnengestapt. Ik keek voor me uit en zag een bijna naakte dame voor me zitten in een stoel, ze had een lingerie setje aan, maar veel stof zat er niet aan. 'Dit is Aurelie, ze zorgt voor de opdrachten. Of hoe wij het noemen, 'de geldbrengers'.', begon Rico uit te leggen, Harry stond er maar wat bij te staan, maar al snel zag ik een grijns op zijn gezicht komen. Dit beviel me niets, maar hoe vastbesloten ik was niet naar huis te gaan bleef ik toch maar hier, voor het geld. Ik keek voor me uit en zag dat de vrouw, Aurelie, na een tijdje opstond en me eens goed inspecteerde, ze trok een bedenkelijk gezicht. 'En jij denkt dat dit... Joch, ons kan helpen!?', al snel viel me op dat Aurelie niet één van de gemakkelijkste vrouwen was. Ze zag er vrij streng uit en al helemaal niet verzorgd. Op haar nagels zaten nog restjes van nagellak, ze stond vol met blauwe plekken, had rotte tanden en haar haar was helemaal beschadigd. Harry keek even aarzelend naar Rico, die uiteindelijk uitbundig knikte, 'Ja, ik weet het zelfs zeker.', mompelde hij en zelf stond ik er even niets begrijpend bij. Na een tijdje voelde ik een rilling over mijn hele lichaam lopen en deze keer was het niet van de koude. Nee, het was het hand van Aurelie dat over mijn rug gleed. Mijn hoofd draaide meteen om zodat ik haar bewegingen kon zien, ik vertrouwde die vrouw voor geen meter! Toen ze weer naar haar plaats toeliep volgde ik haar met mijn ogen mee, ik zag hoe ze eens in haar vingers knipte en al snel schoten Harry en Rico in actie. De jongens liepen naar de kast die wat verderop stond en haalde daar een setje kleren uit, ze kwamen naar mij toegelopen en drukte het hoopje in mijn handen. Niets begrijpend keek ik iedereen aan, op dat moment hoorde ik Aurelie eens diep zuchten, 'Wat voor een domme sukkel hebben jullie wel niet binnengehaald?!', haar scherpe stem liet tonen dat ze niet tevreden was, 'Dat zijn kleren en jij doet die aan! De rest aan informatie volgt!', vervolgde ze haarzelf boos. Zonder twijfel knikte ik en Rico trok me aan mijn arm mee naar een klein kamertje, het was er donker en de geur die hier hing beviel me al helemaal niet. De geur van bloed overheerste, vanaf de eerste stap die ik in deze kamer zette voelde ik me al ziek worden. Het was hier echt niet gezond! Verre van zelfs! Voor zover ik kon zien zag ik een matras op de grond liggen met een dun dekentje erboven op. Er stond een soort van nachtkastje naast, maar volgens mij was dat niet echt stevig, ik draaide mij hoofd een klein beetje naar links en zag een emmer staan, "Waarvoor dient die emmer?", vroeg ik nieuwsgierig. Even keken de jongens naar elkaar, het was net alsof ze aan het bespreken waren wie van hun twee het zou zeggen, 'Er is een gat in het dak, die emmer vangt het water op, maar je kan het evengoed gebruiken als pispot.', legde Harry lachend uit. 

 Ik opende mijn ogen en al snel scheen er een fel licht in, mijn hand ging uit reflex voor mijn ogen en ik zette me recht. Even moest ik eens nadenken over wat er allemaal gebeurt was de vorige dag... Rico, Harry en Aurelie, natuurlijk! Snel schoot ik al uit gedachten en keek naar de plaats waar het licht vandaan kwam, het was een klein raampje dat me gisteren niet opgevallen was. Vandaag zou mijn eerste missie ingaan hadden ze me beloofd, maar wat het zou zijn was niet ter sprake gekomen. Geeuwend stond ik op en keek even de kamer rond, ik zocht het hoopje kleren en toen ik het gevonden had liep ik erop af. Mijn handen tilde het op en snel liet ik mijn ogen de kleren doorzoeken, er zat niets verdacht aan. Niets anders kunnende besloot ik mijn kleren uit te doen en de nieuwe aan te trekken. Een paar minuten gingen voorbij, ik had de kleren zoals ze me hadden gevraagd aangedaan en alles in de kamer even in de vluchte geïnspecteerd. Toen ik daarmee klaar was liep ik naar de deur van de kamer en opende deze, even trok ik me terug door de belichting die ik opeens zag, maar al snel waren mijn ogen het gewoon en liep ik de 'woonkamer' binnen waar ik ze alle drie zag zitten. Ik zet een paar stappen vooruit en schuif de laatste stoel die nog over is aan de tafel achteruit, ik zet me neer en kijk geïnteresseerd naar Aurelie. Ze legt haar handen op de tafel, 'Dus jou opdracht.', begint ze het gesprek. 

"Wacht, wat?!!", riep ik verbaasd. No way! Geen haar aan mijn hoofd dat er aan dacht die opdracht uit te voeren. Onbegrijpend schuif ik mijn stoel naar achteren en loop de kamer in waar ik vorige nacht had geslapen. Ik zoek mijn eigen kleren, maar op de plek waar ik ze had gelegd lag... Niets! Ik fronsde een wenkbrauw en besloot de kast open te doen die links tegen de muur stond. De deuren gingen krakend open en tot mijn verbazing zag ik ook hier geen kleren in liggen. Ik hoorde een geluid achter me... "Krak krak", van mijn gezicht kon je aflezen dat ik bang was. Zonder erbij na te denken verplaatste ik mijn voeten. Ik richtte me tot het geluid en zuchtte opgelucht toen ik zag dat het Harry was, 'Je zult de opdracht toch moeten uitvoeren.', ik moest even lachen. Denken ze nu echt dat ze me dingen kunnen laten doen, die ik niet wil doen?! 'Anders gaan ze je familie één voor één doden.', bij die woorden veranderde mijn humeur direct.
Ik had Harry vast in een sterke greep aan zijn kraag, "Wat zeg je!", roep ik boos en duw hem met veel kracht achteruit. Woedend, maar ook boos op mezelf dat ik het zover heb laten komen, loop ik op Aurelie en Rico af. "Van mijn familie blijf je af!", ze waren dan soms wel heel gemeen tegen me en ik was dan wel gevlucht, maar dat betekend niet dat ik niet meer om ze geef! Er verscheen een grijns op het gezicht van Aurelie, 'Dus meneertje heeft de voorwaarden, die je zult moeten aangaan als je deze deal weigert, gehoord.', de woorden kwamen langzaam en op een zachte toon uit haar mond... Er was niets meer aan te doen, ik zal deze opdracht moeten uitvoeren! Of ik het nu wil of niet.

Volledig in een zwarte outfit stond ik voor een huis, de nummers twee en zeven stonden mooi te blinken in het zonlicht, ik huiverde toen ik er aan dacht wat ik zou moeten gaan doen binnen, even keek ik op mijn horloge die ik gekregen had, zo'n vijf minuten. Zou ik dit wel kunnen? Hoe ga ik die opdracht ooit tot een goed einde brengen? En dan... Wat na deze opdracht? Wat als ik betrapt word? Ik wil niet in de gevangenis! Wanhopig keek ik voor me uit, er was geen weg meer terug. Weer keek ik op mijn horloge, zuchtend pakte ik de bivakmuts uit de rugzak die op mijn rug hing. Nog drie minuten.  Met mijn ogen op de grond gericht liep ik naar de muur waar ik moest wachten op een signaal. Ik zet me ertegen en denk na over mijn strategieën, dit is natuurlijk niet zo maar een huis. Het is het huis van de burgemeester, hoe ik hier veilig weer weg ga geraken weet ik ook niet, maar we zullen het maar proberen. Mijn horloge lichtte op, het was tijd, ik stond op en haalde de gsm die ik gekregen had van Aurelie uit mijn broekzak. Net op dat moment kreeg ik een berichtje binnen, ik opende het en zag hoe Rico alle stappen die ik moest volgen, volledig in details had uitgelegd. Ik knikte, niet wetende naar wie, stond op en trok mijn bivakmuts over mijn hoofd.

Mijn hart klopte in mijn keel, er was geen uitweg... Het alarm van de kluis was afgegaan en hier stond ik dan, opgesloten tussen vier muren, mijn ogen gingen alle kanten op, maar nergens was een uitweg te vinden! De deur van de kluis had zichzelf gesloten, uit veiligheid volgens mij en ik kon al voetstappen in de gang horen. "Chips!", vloek ik, het lege plaatsje in de gevangenis was vanaf nu gereserveerd voor mij. Mijn borstkas gaat op en neer, de adrenaline liep door mijn lijf, maar deze keer vond ik er zelf geen kik aan. Krik... Krak... De eerste cijfers om de kluis binnen te komen waren al ingegeven. Ik keek nog snel om me heen maar gaf het op, er was geen enkele manier waardoor ik weg kon, was ik hier maar nooit aan begonnen!
Een fel geluid weerklinkt naast me, snel kijk ik op en zie dat Rico en Harry hun handen uitsteken. Dat rooster was me niet opgevallen, denk ik bij mezelf. 'Schiet op!', mijn gedachten verdwenen direct en ik steek mijn handen uit, snel maak ik een sprong en word door de jongens mee het rooster ingetrokken. Voor me zie ik nog net een glimp van de politie, gelukkig hadden zij mij niet gezien!