Birgün uyandığında hayatınızdaki her şey değişir...ogün her şeye,hayatın anlık değişimine alışmaya çalışırsınız ama o an aslında yavaş yavaş kaybolmaya başlarsınız. Hayata karşı biraz kırgınlık,biraz öfke ,biraz acı ve biraz da pişmanlık duyarsınız. canınız öyle yanıyordur ki hiç bir şey daha çok acıtamaz canınızı. Alışmak zorunda olduğunuzu bilirsiniz bu size zor gelir ama yapmak zorundasınızdır. Hayata bir yerden devam etmek zorundasındır belkide. bu o kadar zordur ki senin için ağlarsın ,bağırarak ağlamak istersin canın oyle yanıyordur ki ağlamak bile fayda etmiyordur. içinde bir öfke, bir kırgınlık belkide en zoru kabul edemiyorsunuz o durumu. kabul etmek, ona bunu yakıştırmak istemiyorsunuz. Hayatın belkide en acı kısmı da budur; kabullenmek. Bazı şeyleri kabullenmek zorunda bırakılmak .insan gelir insan geçer ve gider... Her şeye alışarak büyür, olgunlaşır çünkü zorundadır. Hayatta her şeye zorundayız sadece belkide ... Hayatınızdaki insanları kaybetmeyin onlara sıkı sıkı sarılın kaybetmeyin ,çok sevin belki çok sevdiğiniz için çok üzülüceksiniz ama olsun güçlü olacaksıniz zorundasıniz gene. Çünkü hayat sana bunu öğretmekte kararlı... onun için her şey yapın, kaybettiğiniz şeyden karşılık beklemeyin asla, çok kirilirsiniz. Hayatta ölmek kadar yaşamak ,yasamak kadar da ölmek normaldir... sevdiklerinizin kıymetini bilin belki yarın gözünuzu açtığınız da o insanı kaybedebilir ona kırgınlıklarınızi ve belkide en güzel şeyleri söylemek icin gec kalabilirsin,her şey geç ve dönüşü olmayabilir ...kaybetmeyin siz gene de ...
