As he pleases❣️[YAOI,BDSM,NC25+]

I × Time to start a new chapter

Time to start a new chapter

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก" หญิงสาววัยกลางคนผมสั้นตรงหน้าผมกล่าวทั้งน้ำตาและเข้ามากอดอย่างแนบแน่น

"ม๊าก็ด้วยนะครับ ถ้าถึงแล้วมีไวไฟเดี๋ยวผมส่งข้อความหา" ผมกอดแม่ที่ร่างเล็กกว่าแล้วยิ้ม ผมไม่อยากร้องไห้ตอนนี้ จะให้มันไหลออกมาไม่ได้ ผมเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะไป ถ้าผมไม่เข้มแข็งพอแล้วแม่จะหายกังวลได้ยังไง

"โชคดีนะมึง มีอะไรโทรหากูได้เสมอ แต่ขอเวลาไทยนะครับไอ้คุณมิค ไม่ใช่โทรมาตีสาม กูกำลังหลับฝันดี" ไอ้เอิร์ธ เพื่อนสนิทสุดเกรียนที่ติดเกมยิ่งกว่าอะไรดี

"มึงหลับหรือกำลังโดดร่มเอาดีๆ"

"สัตว์ รู้ทัน"

"เตี้ยๆ แบบมึงนี่ไปอยู่โน้นจะไม่ยิ่งกลายเป็นแคระเหรอวะ" อ่าวคุณสิงห์ครับ ปากแบบนี้สงสัยคงอยากให้ผมอยู่ไทยต่อด้วยข้อหาทำร้ายร่างกาย

เพื่อนๆ ที่มาอำลาผมในวันนี้มีไม่มากหรอกครับ เพราะผมบินไฟลท์เที่ยงของวันอังคาร แต่ละคนก็อวยพร (หรือสาปแช่งก็ไม่แน่ใจ) ผ่านเฟซบุ๊กและวิดิโอคอลกันหมดแล้วเพราะไม่ว่างติดทำงานหาเลี้ยงปากท้องกันหมด ซึ่งผมก็เข้าใจ ไม่ได้รู้สึกน้อยใจแต่อย่างใด

ตอนนี้ผมเช็คอินเสร็จเรียบร้อย ได้บรอดดิ้งพาสมาไว้ในมือ จุดหมายปลายทางสู่มหานครซูริค ประเทศสวิสเซอร์แลนด์ ประเทศที่หลายๆคนใฝ่ฝัน ขนาดตัวผมเองยังไม่คิดเลยว่าจะได้ไปใช้ชีวิตในดินแดนแสนสวยงามแห่งนี้

ขอเกริ่นก่อนว่าตัวผมชื่อ มิค ชื่อเล่นง่ายๆ ที่ทั้งคนไทยและเทศคงเข้าใจ เรียนจบมาได้ 10 เดือน ระหว่างนั้นไปทดลองงานเป็นเลขาอยู่สามเดือน ณ บริษัทนำเข้าเครื่องจักรแห่งหนึ่ง ซึ่งก็โอเคนะครับ แต่ทว่าผมกลับรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องทำงานร่วมกับเจ้านาย เลยขอยื่นซองขาวเองดีกว่า อีกอย่างนั้นผมมีเป้าหมายที่จะไปเป็น 'ออแพร์' (AuPair) หรือพี่เลี้ยงเด็กให้กับครอบครัวต่างชาติเป็นเวลาหนึ่งปีนั่นเอง คำๆ นี้หลายคนอาจจะไม่คุ้นนัก ให้เรียกง่ายๆ ก็คือพี่เลี้ยงเด็กที่อาศัยอยู่กับโฮสแฟมิลี่ กินอยู่ฟรีแถมได้เงินเดือน คล้ายๆ โครงการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม ที่เราต้องไปใช้ชีวิตร่วมกับครอบครัวต่างชาติ แต่ทว่าหน้าที่หลักคือคอยดูแลจัดการทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กๆ และในเวลาว่างก็จะต้องไปเรียนภาษา ซึ่งค่าเรียนภาษาโฮสแฟมิลี่ก็จะเป็นผู้ออกให้เช่นกัน