#Vanished
THERE I was again tonight at my favorite roadhouse. There are few people who are staring at me. I understand why, because I know in myself that I looked very miserable.
I was there everynight waiting for Floyd to come back. Dati-rati kasi dito kami palaging tumatambay ngunit nagbago anh lahat simula nung iniwan niya ako. I really don't have any idea why he left me with no reasons.Infact, we're cool as always.
He was my first love and now I am so broken. Di ko na alam ang gagawin ko. Pumupunta ako dito gabi-gabi nagbabasakaling matagpuan ko ulit siya. Di ko naman siya pipilitin kung ayawa niya na sakin I just need closure. Para maliwanagan naman ako.
"Hi, Miss. Are you okay?" a man with a baritone voice ask. Nakayuko kasi ako dahil pinapunasan ko ang luha kong di ko namalayang tumulo dahil sa sakit. Kaya di ko makilala ang lalaking nagmamay-ari ng boses na yon.
"Yes, I'm okay! You can leave." I said while faking my smiles looking in his gray brown eyes.
"Ows! Rude girl." he said with disappointment in his eyes.
"Haha. Not my intention mister but you can now sit. I'm leaving. Bye!" tatayo na sana ako ngunit hinawakan niya ang isang kamay ko kaya na out balance ang katawan ko at napaupo ako sa kandungan niya. Shets! What a scene?
"Why did you do that?" I asked him. Pero di ako tumingin sa mata niya. I'm blushing like an idiot. No way!
"Sorry, but I just want to talk to you. I found you interesting." he replied.
Tumayo ako sa pagkakaupo sa kandungan niya, inalalayan naman niya ako kay di ako masyadong nahirapan. Hinarap ko siya, natigilan ako sandali. Nagtatanong ako sa mga mata niya kung nagkita na ba kami dati. Napakapamilyar kasi ng mukha niya. Pero di parin ako nagpatinag. Kaya tinanong ko siya.
"Why me? Maraming ibang babae riyan." sabay tapon ko ng tingin sa mga babaeng nasa paligid na matalim na tumitingin sa akin.
I know the reason why they're looking at me, that way. Ikaw ba naman ang mapiling kausapin ng isang gwapong lalaki na mala adonis ang figure. Siguradong mawawala ka sa tamang wisyo. Yes, i won't deny it. I'm attracted with this unknown man but I have to control myself. Nags-suffer pa ako ng heartache sa ngayon no. Hindi ito ang tamang oras upang maging marupok.
"Hey, tulala ka na naman." pukas niya sakin.
"Oh, sorry."
"That's no case but I think you need a friend who will listen up with your problem. Aren't you?" he asked.
"Maybe. What's now?" i asked back.
"Let's go." at hinila niya ako palabas ng Tug-ab grill.
Nasa exit na kami ng roadhouse. Huminto kami sa isang nakaparadang kotse. At pinagbuksan niya ako ng pinto. Di na bago sakin ang sumakay sa ganitong sasakyan dahil may kotse rin naman ako. Pati narin si Floyd yung kotse niya nga lang lagi yumg ginagamit namin kapag may pupuntahan kami. Kaya parang sumikip nalang bigla ang puso ko. Hays! Heart, please heal!
"Seaside?" tanong ko sa kanya nang hininto niya ang kanyang sasakyan sa parking area ng bar. Mabilis lang kaming nakarating dahil walong streets lang naman ang madadaanan mo bago marating ang seaside. Obviously, seaside siya dahil malapit lang siya sa dagat.
"We'll just refresh ourselves. Is that okay?" aniya.
"Yeah, well nice idea." i utter.
Pumasok kami sa bar at umupo sa may counter. Medyo nagkakasiyahan na ang lahat marami na rin kasing tao dahil 10 pm na. Masarap kasing inuman dito dahil malapit lang sa dagat at fresh pa yung hangin na malalanghap mo.
