Kalbinden geçenleri tek tek, sindire sindire söyle. Söyle ki herkes bilsin içindekileri. Ona göre davransınlar sana. Neden kimseye güvenemediğini, neden kendinle zaman geçirmeyi sevdiğini anlasınlar. Sen özünü kalabalıklar arasında kaybetmemek için çabalayansın . Sen kalabalıklar arasında kendini tüm dünyaya karşıymış gibi hissedensin ve sen kalabalıklar arasında ses tellerin kopana kadar bağırsanda kimsenin seni duymayacağını ve sana aldırmayacağına inanansın. İşte bu yüzden anlat içindekileri, daha fazla tutma yoksa her an patlamaya hazır büyük bir bombadan bile tehlikeli olabilirsin. Kalbinin sesini dinleme çünkü biliyorsun ki ne zaman kalbini dinlesen sonu hep hüsran hep hüsran. Hüsranlıklar yaşamaktan o kadar bıkmış ki artık kalbin,yüreğin onlar bile seninle muhatap olmaktan çekiniyor. Kim ne derse desin bırak. Sen yalnız kalmayı değil kendinle tek başına vakit geçirmeyi hak edensin. Artık insanlar kendilerine bile güvenemeyecek konuma geldiler ama sen onlardan değilsin. Değilsin çünkü biliyorum ki hâlâ kalbinin en derin ve kuytu köşelerinde kocaman bir samimiyet, sevgi ve en önemlisi de güven besliyorsun. Bunları nerede, ne zaman ve kime karşı kullanacağını bilmesen de...
Hayat bu biliyorsun her zaman seni yarı yolda bırakmak istiyormuş gibi, her zaman senin tersine gitmeyi seviyormuş gibi davranıyor ama sen tüm bunlara rağmen hayata sıkı bir iple bağlasın ve kolay kolay da kopmayacaksın.
İnsanlar mutsuzlaştıkça sen mutlu ol, onlar güvensizleşktikçe sen güvenilir ol, onlar kendilerini övmekten yere göğe sığdıramasalar da sen hep mütevazı ol. Ol diyorum çünkü seninde o sinirli, mutsuz görünümünün altında hâlâ güvenmeyi ve güvenilmeyi bekleyen,mutlu olmayı hak eden ve en önemlisi de gerçek bir insan sıfatını taşıyabilen kocaman bir ruhun olduğunu biliyorum. Bu ruhu saklamanın doğru olup olmadığını bilmesem de ben senin her zaman en iyisini hak ettiğini düşünüyorum ve düşüneceğim...
Esen kal.
-SNADGR
