Hayatım boyunca kimsenin beni sevmeyeceğini, kimsenin benim eksikliğimi hissetmeyeceğimi düşündüm. yaptığım her hareket, söylediğim her sözün altında farklı bir şey arıyorlarmış gibi hissettim. Kimsenin yanımda olmadığını, yeri geldiğinde zor zamanlarımda bile tek başıma kaldığımı ve tek kalacağıma inandım. İnandım diyorum çünkü beni buna inandırdınız. Her tanıştığım insana karşı olumlu baktım. Bu onlardan değildir, beni sever, bana iyi arkadaş olur, beni herkes gibi sırtımdan vurmaz dedim. Ama bunları dediğim herkes inadına inadına sapladı hançeri sırtıma, kalbime. Kime güveneceğimi, kiminle bir yola çıkacağımı bilemedim hiçbir zaman. Eğer birisiyle bir yola çıktıysam o yolun sonunun beraber tamamlanmayacağını bilerek çıktım. Ve öyle de oldu. Beraber başladığımız yolun sonunu hep tek bitirdim. Bu kadar üzüntüye, kırgınlığa ve yapmacıklığa rağmen kalbim hala umut dolu. Hala beni yarı yolda bırakmayacak ve beni gerçekten sevebilecek birinin olduğuna inandırdı beni. Her ne kadar bir tarafım öyle birinin olmadığını söylese de...
Belki de bu yüzden tek başına takılmayı seviyor bir yanım. Kimsenin olmadığı, huzurlu, sakin bir ortam olduğu için.
Belki de bu yüzden uzun yolcukları seviyor bir yanım. Kulaklığı takıp ruha dokunan ve en önemlisi de ruhu dinlendiren şarkılar eşliğinde etrafı seyretmek ve hayatın içinde kendi yerini bulmaya çalışmak zamanın akıp gitmesini sağladığı için.Belki de bu yüzden çocukları daha çok seviyor bir yanım. Yüzlerinde ki masumluk, kalplerindeki dürüstlük, sıcakkanlılık ve her ne olursa olsun sizi bırakamayacak duygulara sahip oldukları için...
-SNADGR
