Only Hope (on going)

Chapter 5- Realization

Katniss' POV

I'm here at our resthouse at Coron, Palawan. Its been 3 days simula ng dumating ako dito. Walang may alam na nandito ako. Sinabi ko na din sa mga kasama ko dito na wag nilang sasabihin kahit kaninu na nandito ako. Pinatay ko din phone ko. Mga isang linggo lang naman ako dito. Para mailayo ko muna yung sarili ko sa stress sa Manila. Napapabayaan ko na ang sarili ko.
"Manaaaaang!"
"Bakit Bree?" Yes Bree. Ayokong idamay ang mga taong nandito sa nangyari sa buhay ko. Napamahal na din sila sakin. Para ko na din silang pamilya.
"Manang, gusto ko pong gumala sa Bayan. Pleasssseee"
"Sus. Yun lang pala e. Sige ba. Basta papasamahan kita kay Alfredo. Delikado na kasi ang panahon ngayun."
"Yeyyyy! Pero manang di na po kami gagamit ng kotse ha? Magcocommute na lang po kami :)"
"Osige. Basta magiingat kayo ha."
"ThankYou Mananggg" Hinalikan ko sya sa pisngi.

"Talaga kang bata ka. Osya tatawagin ko na si Alfredo bumaba kana. "

Si Alfredo anak sya ng Mayordoma dito sa bahay. Naging Kaibigan ko sya nung pinagbakasyon ako ni Mama dito. Mabait naman sya. Pogi pa! May lahi kasi kaso hindi na nya nakilala tatay nya.
"Katniss Breeeeeeeeee!" Ooops" isa lang tumatawag sakin nan si Alfred. Napahaba na pala pagchismis ko sa inyo. Hihihihi.
"Oh. Makasigaw ha. Tara na!"
"San ba tayo pupunta?"
"Sa Bayan."
"Bakit dun pa? Sumunod kana lang sakin may ipapakita ako sayong bagong lugar."

Sumakay na kami sa Jeep. Ang bait bait talaga nito ni Fredo. Kakaiba sya sa lahat ng lalaki. Sana lang hindi ko bawiin sinabi ko sa huli. Sa bandang huli kasi pare-parehas lang silang manloloko. Dahil ang lalaki ay mananatiling lalaki. Hayyy. Kaya nga ako nagyayang lumabas para makaiwas sa pagiisip. Pero I can't help it. Ughhhhhh -.-
"Uiii! *poke poke" napatingin ako kay Fredo na sinusundot pa din pisngi ko.
"Anu ba?!"
"Kasi naman ho madam kanina pa ko tanung na tanung pero mukhang nilipad ata yang utak mo sa malayong lugar. E di sana hindi mo na lang ako sinama no." Sabay talikod nya sakin. Arte naman nito. Akala mo bading.

"Manong. Para! Para! Para! Manooooong" sabi nung ale dito sa jeep. Paano naman ang bilis mg takbo ni manong tapos ang ingay pa nga jeep nya -.- Yan tuloy.
"Pst! Pst!" Tinatawag ko si Alfredong maarte kaso ayaw tumingin. Hinawakan ko nga yung mukha tas ibinaling ko sakin. Hohoho~
"Anu ba?!"
"Anu ka din! Tintatawag kaya kita. Arte arte kasi."
"Anu ba yon!"
"Si manong driver kasi ayaw ibaba yung ale kanina. Gusto yatang patunayang may forever. Hahaha. Natawa lang ako."

Nunfg sinabi ko sa kanya tiningnan lang nya ako ng masama di ko tuloy alam kung nacornyhan sya o ano e -.-
"Anu ba? Ansama mo makatingin e."
"Welcome back. Manong, para!" Tapos bumaba na kami. Hila hila nya ako sa kaliwang kamay ko. E kalaking tao kaya nito para tuloy akong kinakaladkad.

"Uy. Teka naman. Anung sinabi mong welcome back? E antagal ko ng dumating dito a."
"Yung welcome back para yun sa pagbalik ng Bree na kilala ko noon. Yung parang walang pinoproblema nagpapadaloy lang sa agos ng buhay. Kasi simula nung dumating ka hindi na kita nakitang tumawa, nakikipagharutan, nakikipagkwentuhan, maalaga. Akala ko nga patay na yung Bree na ganun. Hindi pa pala. And masaya ako Bree :)" sabi nya sakin. Mukha namang masaya talaga sya. Pero napaisip ako sa sinabi nya. Oo nga naman, hinayaan kong kainin ako ng galit sa puso ko. Nalimutan ko ng tumawa. Nakalimutan ko ng maiksi nga lang pala ang buhay. Kailangan kong magpakasaya. Babalik ako nga Maynila ng wala ng galit sa puso ko.
"Uy salamat ha. :)"
"Para san?"
"Basta! Bleeeeh! Habulin mo kooo." Ang ganda ng lugar na pinagdalhan nya sakin. Nakakagoodvibes. Para syang talampas na makikita mo ang bayan ng Coron pag tumingin ka sa ibaba.